Van Neil, donderdag 1 februari 2007, 21h53.
“... wanneer je in een goddeloos universum van pijn leeft. Als het universum geordend was, zou Neil Armstrong de eerste Neil op Google moeten zijn.”
Het citaat komt van Penns radioshow. Je kan het ook vrij via iTunes krijgen (hier is de URL).
Bij Time Magazine hebben ze een samenvatting van de top tien comics/graphic novels van het jaar. Allemaal goede keuzen, alhoewel ik verrast was door het opduiken in de lijst van sommige verfijnde herdrukken (Kings in Disguise, bijvoorbeeld.). Toch, het was leuk voor mij om Absolute Sandman erop te zien, vooral omdat ik het geschreven heb in 1987-1989, een tijd waarin het ondenkbaar was voor Time Magazine, of einig ander realiteitsmagazine, om enige plaats te wijden aan graphic novels of comics op een Beste van het Jaar-lijst.
http://www.time.com/time/topten/2006/comics/10.html
Locus’s Aangeraden lijst voor 2006 staat op
http://www.locusmag.com/2007/2006RecommendedReading.html
NEIL: IK LAS NET JE NIEUWE POSTADRES – MAAR IK STUURDE IETS NAAR DREAMHAVEN – ZAL DAT TOT BIJ JOU RAKEN OF HEB IK NET GELD VERSPILD AAN POST? OOK, GA JE ECHT ZOVEEL TIJD DOORBRENGEN IN HOLLYWOOD? HOU VAN JE - CLARE
Het zal tot bij mij geraken, maak je maar geen zorgen. Maar het is normaal niet zo’n snel ding.
En nee, ik ga niet zoveel tijd in Hollywood doorbrengen, het is gewoon de plek waar Cat en haar kantoor zijn. De vreugde van de moderne wereld is dat dingen heel gemakkelijk kunnen verplaatst worden, en we hebben beslist dat het veel beter is als brieven en dergelijk naar iemand gaan die ze op die dag kan bekijken en bepalen wat er vervolgens gedaan moet worden. Dit in tegenstelling tot het blijven liggen in een doos met mijn naam erop onder de toonbank bij DreamHaven en wachten tot de volgende keer dat ik beslis om naar de kapper te gaan en naar Hair Police ga en op de terugweg stop bij DreamHaven om dingen voor ze te signeren.
...
Vele kunstenaars en waarschijnlijk iemand die geen kunstenaar is tekenden Spider-Man covers voor een goed doel. Details en je kan er de blogging niet-kunstenaar uithalen op:
http://www.comicbookresources.com/news/newsitem.cgi?id=9528
...
Ter ere van National Gorilla Suit Day, heb ik een kunstige trading card en ik dacht dat je het wel een beetje tof zou vinden. Hier is de url:
http://www.mcmatz.com/2007/01/ebay_auction_at_4.html
Nu zal ik me langzaam terugtrekken naar de uitgang en langzaam verdwijnen —Madeline
Oh, Mark Evanier en Don Martin, wat hebben jullie gedaan?
Beste Mr. Gaiman, ik heb net de hele opname van Cody’s Books voorlees- en vraag-en-antwoord-sessie afgekeken. Ik had je nog nooit je werk horen voorlezen. Het is vervelend om te ontdekken dat je niet alleen een fantastische auteur, maar ook nog eens een evocerende verhalenverteller bent. Je mag toch niet allebei tegelijk zijn? Verder naar mijn vraag. (Ik heb er naar gezocht, maar ik kon niets specifieks over dit onderwerp vinden, mijn verontschuldigingen als ik eroverheen gekeken heb.) Krijg je als schrijver een gelijkaardig gevoel van afronding/beloning/genieten wanneer je de uiteindelijke climax van een verhaal creëert of heb je altijd een ook voor de technische kant van schrijven? Dank je. Hoogachtend, Clare Milner
Je bent te aardig.
En het enige antwoord dat ik kan geven is geen van beide. Omdat je het niet ervaart aan dezelfde snelheid. Er is een opluchting wanneer je aan het einde komt, maar het is ook een opluchting van aan het einde raken van iets waar je, meestal, verschillende jaren aan gewerkt hebt. Wat niet inhoudt dat je niet geraakt wordt op een emotioneel niveau door scenes of iets wat gebeurt met de personages, of dat je niet voelt wat er gebeurt tijdens het schrijven. Maar een lezer zal iets lezen binnen een paar uur waar jij een paar jaren of meer aan gespendeerd hebt om te schrijven. En dat grote moment van afronding kan gevolgd worden door nog een zes maanden schrijven.
Neil, een tijdje geleden vermeldde je in een post de leeslijst die John Crowley had samengesteld – die er eenvoudigweg fascinerend uitziet. Je zei dat een paar van de boeken op de lijst jou favorieten in de hele wereld waren. Dus dat leek mij een goede plaats om te starten! Maar welke waren het dan? Mijn excuses als het antwoord ergens anders op de site staat, maar ik kon het niet vinden... Beste wensen
Dominic Hartley
Het zijn Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds van Charles Mackay, een boek dat ik verafgood; en The Songlines van de briljante Bruce Chatwin (schrijf me niet om me te vertellen dat Songlines af en toch niet correct is. Het is nog altijd een wonderlijk boek en Chatwin schreef verrassend goed.)
...
Kan je je indenken dat deze blog zes jaar oud is op negen februari? Ik heb enkele ideëen over wat we kunnen doen dat plezant zou zijn en speciaal om de verjaardag te vieren, maar misschien zijn ze niet op tijd klaar...
...
Goeiendag mr. Gaiman. Of nacht. Of wat het ook is waar jij bent. Ik ben je blog nu al een paar dagen aan het lezen... (...) Hier zijn enkele vragen waar ik heel graag een antwoord op zou willen hebben. Met al de faam en vreugde die je bereikt hebt met schrijven, ben je niet bang dat je alles zal verliezen in één oogopslag? Ik wil niet morbide of zo overkomen, maar met al het harde werk dat je in je creaties stak, bent je bang om te sterven?
sorry... Ik wou J.R.R. Tolkien dezelfde vraag stellen, maar hij is er niet meer... Weet je, ik ben bang om te sterven en ik ben arm... Hoe voelt voor iemand zoals jij die al die dingen heeft bereikt in het leven?
Ik kan me herinneren dat ik angst had om te sterven toen ik op het vliegtuig van Londen naar New York zat midden 1988 met de eerste helft van Dave McKeans Black Orchid kunst in de vliegtuigcabine bij me – het waren de geschilderde originelen, en er waren geen kopieën omdat Dave, net van de kunstschool, geen geld had om ze allemaal te laten vermenigvuldigen op dat moment. Toen was ik ook nog aan het werken aan Sandman aflevering twee of drie.
En ik wist dat, als het vliegtuig zou neerstorten, Dave nooit de Black Orchid-pagina’s opnieuw zou tekenen, en het zou nooit uitkomen, en dat zelfs als de eerste Sandmans uitkwamen niemand zou weten waar het naartoe ging of wat het zou worden. Ik stak de Atlantische Oceaan al zweten over, mentaal de hele weg het vliegtuig in de lucht houdend.
Negentien jaar later ben ik opmerkelijk gelaten over leven en dood. Ik heb geluk omdat ik een heleboel dingen heb bereikt die ik wou doen en sommige mensen het opgemerkt hebben. Als ik binnenkort zou sterven (iets dat ik niet van plan ben te doen, moet ik er wel aan toevogen; ik hou van het leven en alles dat er bij hoort), laat ik een corpus van gevarieerd en interessant werk en 3 geweldige kinderen achter, en dat is meer dat ik ooit wou of hoopt te verwezenlijken.
Helpt dat?
...
Ik zou aan degenen van jullie die tot hier gelezen hebben, een klein pleziertje willen vragen. Zou iedereen die dit leest en een blog of website heeft, willen linken naar de laatste post -- http://www.neilgaiman.com/journal/2007/02/and-in-time-it-took-to-say-that-neil.html -- met als link tekst Penn Jillette? Na Penn’s recente uitbarsting over de kracht en alomtegenwoordigheid van dit blog op zijn radioshow, zou ik graag met zijn gedachten spelen en zien of we een google-bom kunnen creëren en deze blogpost in de eerste paar resultaten kunnen bombarderen als je naar Penn’s naam googlet.
En sst, laat niemand het hem vertellen. Ik wil dat het een verrassing blijft.
