Van Neil, woensdag 14 februari 2007, 10h09.
Valentijn
Weet je, de lezers van dit blog, samen weten jullie alles. Vorig jaar postte ik over Joe Hill met
Eén van mijn favoriete kortverhalen van het afgelopen jaar was “Best New Horror” van een auteur waarover ik voorheen nog niet gehoord had, met de Joe Hill, in Postscripts # 3 van PS-uitgeverij. Zijn website is http://www.joehillfiction.com/index.htm , en ik heb net gemerkt dat hij een collectie heeft uitgebracht, 20th Century Ghosts. Ik heb op het moment niet veel tijd om te lezen, maar ik ga een exemplaar bestellen.
en de volgende morgen kreeg ik een e-mail van iemand genaamd Jeff, waarin stond
Bedankt voor je post over Joe Hill gisteren. Het was de andere helft van een toeval dat me een paar toffe minuten zoekwerk op het web bezorgde. Misschien wist je dit zelf al en was je gewoon sluw, maar het blijkt dat Hill eigenlijk Joe Hill King is en zijn ouders als kluizenaars in de wouden van Maine leven, die zelf ook af en toe wat geschreven hebben.
Zie, ik kwam laat thuis met een exemplaar van de nieuwe Entertainment Weekly en, gestart vanaf de laatste pagina, las ik Stephen Kings recentste essay waarin hij zich lovend uitliet over een vriend van zijn kind genaamd Shane Leonard. Goed voor hem. Toen kwam ik naar boven om een paar blogs te lezen, klikte op de Hill link die jij had bijgevoegd en ergens daar zag ik een knipoog naar Hill’s webmaster – een kerel met de naam Shane Leonard...
Zoals ik zei, samen weten jullie alles, of zullen jullie alles ontdekken. Het was iets waarvan, toen ik het wist, ik verkoos niet te herinneren of hier te vermelden – vooral om dat ik in zag waarom Joe het zelf deed, en ik vond het een goed ding. Ik was tevreden dat ik het verhaal eerst leuk vond, voordat ik me realiseerde dat de autor de aardige jonge man was die ik had ontmoet aan de Season of Mists signeersessie in Boston, veertien jaar eerder.
Hoe dan ik, ik vond Twentieth Century Ghosts geweldig, en was toen heel erg verrast door Heart-Shaped Box, waarvan ik verwachtte dat het rustig en literair was, zoals de kortverhalen, maar het was in plaats daarvan een geweldige achtbaan, bijna onmogelijk om te stoppen met lezen. Ik las het graag, had veel plezier in het schrijven van een flaptekst, en was heel erg tevreden toen ik in New York Times een recensie zag van Janet Maslin, die er blijkbaar evenveel van genoten heeft als ik.
Ik zie op zijn website – http://www.joehillfiction.com/ -- dat hij nu, vanaf gisteren – op een signeertour is. Ga en zie of hij in je buurt komt. Vertel hem dat ik Hallo gezegd heb.
(Tot nu to is Dianna Wynne Jones’ The Pinhoe Egg mijn favoriete boek dit jaar. Het is de dichtste benadering van een vervolg op Charmed Lives dat ze heeft geschreven – een Chrestomanci-roman met Cat erin, en nog vele extra dingen. Het soort boek dat je droevig maakt op pagina 400 omdat je dan slechts nog honderd paginas te lezen hebt voor het uit is.)
Beste Neil;
Om verder in te gaan op je opmerkingen over “The Land of Green Ginger”, ik kan me herinneren dat ik het op TV gezien heb in de late vijftiger jaren. Ik heb de IMDB doorzocht en het was aflevering 6 van seizoen 1 van “Shirley Temple’s Storybook” vertoond op 18 april 1958. Elke aflevering van de serie dramatiseerde een (meestal) bekend sprookje/Duizend-en-Eén-Nacht-verhaaltje/fantasie-verhaaltje. Ik kan me eigenlijk niets herinneren van de aflevering maar ik kan me herinneren dat ik volgende aflevering verlangde.
Groetjes,
Paul Burrows
Vreemd genoeg, enkele jaren geleden kocht ik de video van iemand op eBay. Het was een vreemd ding, niet echt grappig, ik weet niet precies wat het was, en ik vroeg me af of het deze ervaring was die Langley terug naar zijn materiaal heeft gestuurd om er de 1965 editie van te maken. Het is ergens daar op het net, en zal waarschijnlijk binnenkort misschien op YouTube komen.
...
Dit kwam binnen van een heel gelukkige Elizabeth, de manager bij DreamHaven...
42 bestellingen tot nu to. Jouw fans zijn de beste! Je kan hen vertellen dat ik het gezegd heb. En we zullen de bestellingen zo snel mogelijk vullen, maar er kan wat vertraging zijn, omdat de manager nu met tranen in de ogen zit en dat haar typen vertraagd.
Liefs,
Elizabeth
Ik ben even dankbaar als zij.
... en op het moment speel ik, opnieuw en opnieuw, “When My Ship Comes In” een stukje muziek dat ik vond op de Fabulist, door de North Atlantic Explorers.
En op http://polloxniner.blogs.com/polloxniner/2006/02/_having_lived_ l.html, is de North Atlantic Explorers cover of Lloyd Cole’s “I Will Not Leave You Alone”, wat het perfecte Valentijns soort liedje is, als je er eentje wilt. (Mijn meest favoriete Valentijnslied is waarschijnlijk Thea Gilmore’s “Holding Your hand” maar ik kon het niet online vinden, dus link ik er ook niet aan.)
