Niet langer de blog zonder giraffen.
Vandaag is de sneeuw gestopt met vallen, de zon kwam uit en het is bijna verblindenden. Een postkaart-foto-dag. Ik heb een andere foto vanuit de logeerkamer genomen (het was Holly’s slaapkamer, maar ze gaat voortaan slapen in de bibliotheek boven als ze hier is, zo gauw die af is) gewoon om met de foto van gisteren te vergelijken, om het zonlicht en de nog-meer-sneeuw van het geheel te tonen...
Dus ik volg deze short story-cursus dit semester; well, het is eigenlijk bijna gedaan. Hoe dan ook, het commentaar van mijn leerkracht aan de hele klas was dat onze uiteindelijke versies “toch nog heel wat werk nodig hadden.” Ze benadrukte hoe Annie Proulx, de schrijster van het verhaal “Brokeback Mountain,” het verhaal zestig keer herzag voordat ze er eindelijk mee klaar was.
Om in die stijl verder gaan, ten eerste, wat is jou revisie-record? En ten tweede, wat is jouw opinie over de hoeveelheid revisie die nodig is? -Malinda
Ik denk dat Murder Mysteries ongeveer twaalf revisies van de basistekst heeft doorgemaakt, wat verreweg het meeste is dat ik ooit heb gedaan, maar een groot deel daarvan kwam omdat ik de moordmysteries in kwestie wou laten werken en voldoening wou laten schenken, omdat ik wou dat alle hints daar zouden zijn voor de lezer, en ik ben geen detective-schrijver van nature.
De meeste kortverhalen gaan door een paar verschrijvingen en een polijst-versie – ik schrijf de eerste versie, dan (als het niet was getypt) typ ik het uit, en dan stuur ik het naar vrienden om uit te vinden wat niet werkt, of wat hun in de war bracht. (Ik mis Mike Ford. Hij was de scherpzinnigste van allemaal – en heeft me verschillende keren gered zodat ik niet voor schut stond.) And dan, als het gaat, leg ik het weg voor een of twee weken. Kijk ik er niet naar. Probeer ik het te vergeten. Dan neem ik het terug vast en lees ik het alsof ik het nog nooit gezien heb en niets met de creatie te maken had. Dingen die niet werken worden plots erg duidelijk. Dan werk ik het nog een beetje af en speel mogelijk nog een beetje ermee – het staat op de computer: alles is kneedbaar tot het geprint is. Ik probeer het hardop te lezen de volgende keer dat ik een voorleessessie heb, om erover uit te vissen wat ik kan, inclusief de plekken waar ik iets schreef wat ik niet bedoelde en ik herstel wat ik vind. En dan ga ik naar het volgende.
Persoonlijk denk ik dat je meer leert van dingen af te werken, van ze gedrukt te zijn, ineen te krimpen en dan uit te zoeken wat je verkeerd hebt gedaan, dan je ooit zou kunnen van eeuwig hetzelfde te herschrijven. Maar dat ben ik, en ik kwam van comics, waar ik simpelweg niet de vrijheid had om een verhaal te herschrijven tot ik er tevreden over was, omdat het de volgende maand uitgebracht moest worden. Ooit vond ik een Sandman-verhaal zo slecht tijdens het proeflezen dat ik vroeg of het niet eruitgelaten en begraven kon worden en kreeg nee als antwoord, het kan niet, wat er voor zorgde dat de wereld het Emperor Norton-verhaal, “Three Septembers and a January”, kon lezen, alhoewel ik nu niet meer weet waarom ik toen dacht dat het een slecht verhaal was, en ik blij ben dat Tom Peyer mijn kreten genegeerd had.
Toen ik jonger was, gaven mensen me onafgewerkte dingen om te lezen en had ik veel commentaar. Ten minste een keer realiseerde ik me dat ik een kuiken-boek had vermoord voor iemand door erop te wijzen dat er een abrupte shift in benadering was op het moment dat het boek nog niet eens bestond. Tegenwoordig liggen mijn commentaren eerder in de lijn van “Dat is echt interessant. Wat gebeurd er nu? Waar is de rest?”
Hoi Neil. Ik was net aan het browsen naast een collega van mij, toen hij naar mijn computer keek en vroeg, “Meer vreemde dingen over giraffen?”, aangezien ik voorheen op een maandelijkse giraffenhaters website (giraffobia.com) zat. Ik zei, “Nee, maar er is waarschijnlijk iets over giraffen hier.” Kan je je voorstellen hoe verrast ik was toen de site-zoekopdracht geen hits voor zowel ‘giraffe’ als ‘giraffes’ opleverde. Ik voel dat dit een vergissing is die rechtgezet moet worden, als is het maar alleen door dit verzoek te posten.
Hoogachtend, Jeff
Beschouw het als rechtgezet.
Hoi Neil,
Ik las je FAQ en ja, ik ben weer een van de filmstudenten die een korte film willen maken over een van je verhalen, ofwel “Chivalry” of “We Can Get Them for You Wholesale” van de roman “Smoke and Mirrors”.
In de FAQ staat dat je geen rechten op alles, behalve “Mr. Punch” en “Stardust”. Houdt dat ik dat ik naar de uitgever moet stappen om toestemmin te vragen om het te maken, en indien het zo is, is dat dan Avon Books of Headline Book Publishing? Of zijn ze dezelfde?
Het spijt me als je het beu bent dat mensen je deze vragen stellen. En als ik vanwege veel geluk en goede kans toestemming krijg om het te maken, vind je dat dan erg?
Veel liefs, Jen.
Eigenlijk wat er in de FAQ staat (wat zijn eigen problemen heeft, helaas, merkte ik net toen ik ernaar kee, en het moet echt eens herzien worden) is vooral in respons tot het bewerken van Sandman.
Nee, ik heb geen controler over de rechten van alles wat ik deed voor DC Comics – Sandman, Hellblazer, of iets anders (behalve Mr Punch en Stardust). Dat doet DC Comcis.
Als je probeert om de rechten te krijgen om een studentenfilm te maken, zullen ze nee zeggen. Dit is omdat die rechten al verwikkeld zijn in andere dingen, en DC Comics niet langer de rechten heeft om daarin toe te stemmen, niet omdat ze gemeen zijn.
Ik ben niet zeker hoe je daaruit afleidde dat ik geen enkele rechten bezat op mijn kortverhalen of romans. Ik heb ze wel degelijk, maak je geen zorgen. Ik doelde op dingen gepubliceerd door DC Comics – Sandman, Black Orchid, de kortverhalen. Als je de rechten van iets dergelijks wil, dan moet je met DC praten.
Mijn agenten kunnen je geen toestemming geven om een film te maken van “Chivalry” omdat Miramax ze een paar jaar geleden gekocht heeft (ik denk dat het iets is wat Harvey Weinstein met zich meegenomen is toen hij vertrok). Maar afgezien daarvan moet je gewoon mijn agenten contacteren.
Wat films van studenten betreft voor We Can Get The For You Wholesale, je zou http://www.neilgaiman.com/journal/2002/09/just-watched-lovely-we-can-get-them.asp moeten lezen en dan (nog belangrijker, voor alle Films Van Studenten inclusief die)
http://www.neilgaiman.com/journal/2005/05/beagles-girls-movies.asp lezen, wat uitlegt waarom we redelijk streng zijn door er zeker van te zijn dat de vrije rechten voor films van studenten zo blijven.
...
Ik was nooit echt een grote fan van mijn Duitse boekcovers tot nu toe – je kan er enkelen zien op http://www.neilgaiman.de/buecher/index.html -- maar ik was zeer opgetogen toen ik de Heyne Anansi Boys-cover zag...
...
En tenslotte, nu spelend: Barbare Kooyman’s Undercover. Ik vond Timbuk 3 geweldig – een van de beste concerten waar ik ooit naartoe ging was een piepklein Timbuk 3-concert in een kelder onder een straatovergang in Westbourne Grove – en hier maakt Barbara K, die de helft van de 3 was voor ze uit elkaar gingen, akoestische covers van tien van hun beste liederen een decennium later, den voordele van Public Radio. Het is geweldig. Ik heb erover gehoord toen iemand me een link stuurde naar http://www.austinchronicle.com/gyrobase/Issue/story?oid=oid%3A449447.
Je kan naar een track luistere en meer te weten komen op
http://sparrowswheel.org/ en het kopen op http://texamericana.org/store/cds/Undercover/
Ik had alleen graag gehad dat ze “Standard White Jesus” ook gecoverd had...
