maandag 26 februari 2007

Smelling for Good

Van Neil, zondag 25 februari 2007, 20h01.

Ruiken voor het Goede

Gewoon een klein berichtje om iedereen te bedanken die één van de American Gods of Anansi Boys gerelateerde geuren van Black Phoenix Alchemy labs heeft – http://www.blackphoenixalchemylab.com/neverwhere.html -- heeft gekocht. Beth stuurt een cheque van meer dan $ 6 000 naar CBLDF.

Terry Pratchett en ik hebben net besloten dat we BPAL toelaten om een set van Good Omens geurtjes te maken, waarvan het geld tussen vrije meningsuiting en orang oetans zal worden verdeeld. Terry denkt ook dat het Agnes Nutter-geurtje buskruit moet bevatten...

A Special Obligation...

Van Neil, zaterdag 24 februari 2007, 23h17.

Een Speciale Verplichting...

De storm van het jaar dumpte wat sneeuw op ons en maakte rijden een beetje verraderlijk. Maar we misten het ijs en de ijzel hier en kregen geen hagel. Toch is een 30 cm sneeuw buiten aan mijn raam dat er daarvoor niet was, en het ziet er nu redelijk mooi uit, en we kunnen vandaag nog meer verwachten.

Normaal gebruik ik deze blog niet als ruimte voor debatten, want als ik dat doe, win ik, omdat ik het laatste woord heb. Toch vind ik normaal dat goed verwoorde tegengestelde meningen vertegenwoordigd moeten worden. Hoe dan ook, dit is voorlopig de laatste post over bibliothecarissen en wat ze wel en niet moeten doen...

“want “Het won de Newbery Medal. We bestellen boeken die dat doen. Het is de meest gerespecteerde gids voor kwaliteits-kinderliteratuur sinds 1922,” zeggen zou toch de meeste bedreigingen voor de job van een bibliothecaris uit de weg moeten ruimen,... niet?”

Het spijt me, maar ben je nu opzettelijk oneerlijk? Begrijp je dat de concurrentie voor een positie als bibliothecaris (gekend om het lage loon en daarom uit voorliefde voor het werk gedaan) ongelooflijk groot is? Je job als bibliothecaris verliezen houdt niet in dat je in de bibliotheek van het naburige dorpje gaat werken. Meestal moet je naar een andere staat verhuizen om een nog slechter betaalde job aan te nemen.


Geloof je echt dat rondzwaaien met de Newberry Award een kortzichtige rechtse ouder ervan zal weerhouden om iedere oudercontact avond op oorlogspad te gaan en hun schooldirecteur en schepen van onderwijs lastig te vallen tot er iets aan gedaan wordt?


Bibliothecarissen zijn bedienden die, eerlijk gezegd, een ongelooflijke hoeveelheid werk verrichten – meer dan het publiek ooit ziet – voor een belachelijk laag loon. Misschien is het moeilijk voor jou om je het te herinneren, Neil, maar soms brengen mensen die weinig werk hebben offers om hun job te houden. Is het afschuwelijk dat ze niet de kracht hebben om dit boek te verdedingen of dat dit boek niets anders dan hun werkloosheids zou tewerkstelligen? Natuurlijk. Maar dit is niet hypothetisch. Het is realiteit.


Het is makkelijk voor jou om een mening te verkondingen. Je hebt invloed, je bent rijk en je weet dat er een andere job op je staat te wachten, wanneer je maar wil. Sommige mensen moet praktisch denken. Het is niet leuk, maar het is waar.


- Jamie



Wel, twintig jaar geleden, toen ik jonger was, redelijk arm en twee kinderen en een hypotheek had, verliet ik de beste baan die ik tot dan toe ooit had gehad – schrijven voor een nationale krant in het Verenigd Koninkrij – omdat ik geen voorpagina-artikel wou schrijven over een verhaal dat de uitgever had samengesteld en duidelijk onwaar was. Wat het einde van mijn carrière als journalist was, echt, en wat ik niet vermeld als een bewijs van mijn morele rechtschapenheid, of voor het bereid zijn om een mening te verkondigen toen ik nog geen invloed had of rijk was, maar omdat het niet als iets speciaals beschouwd werd, door mij of eenieder die ik kende. Het was niet speciaal wanneer mijn vrienden, die comics tekenden of schreven hun werk voor een titel of uitgever stopten, omdat ze in iets geloofden, vaak met zware financiële gevolgen. Om eerlijk te zijn, de meeste mensen die ik in de laatste jaren ontmoet heb, waarvan de meesten noch bekend noch rijk noch invloedrijk zijn, waren in staat om een mening te verkondingen voor de dingen waarin ze geloofden, en ze deden dat en ze doen dat nog.

Om eerlijk te zijn, na het lezen van deze e-mail, is mijn respect voor dat handjevol bibliothecarissen die The Higher Power of Lucky niet in hun bibliotheken wilden, omdat ze vonden dat het ergens ongepast was, gestegen, in plaats van gedaald. Ik breng liever tijd met hen, mensen die geen populaire houding hebben waarin ze geloven en waarvoor ze willen uitkomen, dan met hypothetische aangevallen zielen die te veel schrik hebben om ontslagen te worden omdat ze iemand beledigd hebben door boeken te bestellen waarvan ze overtuigd waren dat die in hun bib moest, en nu te bang zijn om ontslagen te worden of van de geesten van hypothetisce schepenen.

Geloof ik “dat rondzwaaien met de Newberry Award een kortzichtige rechtse ouder ervan zal weerhouden om iedere oudercontact avond op oorlogspad te gaan en hun schooldirecteur en schepen van onderwijs lastig te vallen tot er iets aan gedaan wordt?” Helemaal niet. Maar ik geloof dat het winnen van de Newberry, de meest gerespecteerde award voor kinderliteratuur in Amerika, waarschijnlijk in de wereld, de verantwoordelijkheid legt bij de ouder met de andere mening om zijn of haar pleit te bewijzen, en dat het een roekeloze schoolraad zou zijn die een bibliothecaris ontslaat omdat die het besteld heeft. En ik geloof ook dat de ALA Code van Ethiek iets is wat het merendeel van de bibliothecarissen echt meent en onderschrijft.

Het zegt, in de inleiding, dat In een politiek systeem gegrond in een geïnformeerde burgerij, wij leden zijn van een beroep dat expliciet geëngageerd is voor intellectuele vrijheid en de vrijheid van toegang tot informatie. We hebben een speciale verplichting om de vrije doorstoming van informatie en ideeën van huidige en toekomstige generaties te garanderen.

Als ik zeg dat mijn liefde voor bibliothecarissen onvoorwaardelijk is, dan is het vanwege zulke verklaringen. Ik zeg niet dat bibliothecarissen niet kunnen of mogen beslissen welke boeken ze wel of niet op de planken hebben, of dat de betreffende gemeenschap, wat het is en wat het leest, geen rol mag spelen in zulke beslissingen. Ze maken duidelijk voortdurend dergelijke keuzes en ze moeten dat ook. De ruimte is beperkt, en keuzes moeten gemaakt worden. Maar niet uit angst.

...

Ik heb de Joyce Hatto-zaak met een zeker fascinatie gevolgd en vermeld het hier alleen omdat iedereen die ik de laatste paar dagen over de “Joyce Hatto case” sprak me een lege blik ter antwoord gaf. Dus voor degenen onder jullie die het gemist hebben...

Joyce Hatto was een Engelse klassieke pianiste, die van het publieke leven afscheid nam in 1976, vanwege kanker. Ze leefde nog dertig jaar en in het laatste decennium van haar leven bracht ze meer dan honderd opnames uit op het kleine CD-label van haar man, wat haar een cultfiguur maakte en een inspirerende: ze bracht het werk van een ongelooflijk gamma componisten met gevoel en briljantheid en een opmerkelijke techniek. Toen ze stief werd ze door de berichtschrijvers als “een nationale schat” geprezen.

En toen werd ze ontmaskerd door iTunes.

Enkele dagen gelenden, werd een andere Gramophone criticus gecontacteerd door een lezer, die een Hatto Liszt CD – de 12 Transcendentale Studies – in zijn computer stak om er naar te luisteren en iets vreselijk vreemds gebeurde. De speler op zijn computer identificeerde de schijf als, ja, de Liszts, maar niet als een Hatto-opname. In plaats daarvan gaf zijn display aan dat de schijf eentje van BIS Records was, door de pianist Lászlo Simon. Verwonderd checkte onze criticus zijn Hatto-schijf met de echt Simon-opname en tot zijn verbazing klonken ze allebei precies hetzelfde.

Vervolgens ging een opname van Hatto die twee pianoconcerto’s van Rachmaninov speelde, en, helemaal waar, de CD-speler in zijn computer gaf iets anders aan – door Yefim Bronfman, gedirigeerd door Esa-Pekka Salonen, van Sony. Opnieuw vergeleek de criticus en alweer kon hij geen verschil horen.


Gramophone stuurde dan de Hatto en Simon Liszt-opnamen naar een audio-expert, Pristine Audio’s Andrew Rose, die de geluidsgolven van iedere opname wetenschappelijk nakeek. Ze kwamen overeen.


En de kringen van het verhaal bleven uitdijnen. Op haar Wikipedia hebben ze al meer dan twintig van haar opnames geïdentificeerd, maar nog meer op weg. http://www.andrys.com/hatto.html is het verhaal aan het bijhouden, artikel per artikel. Hatto’s man verzekert in dit interview dat de opnames van zijn vrouw echt zijn, maar geeft geen echte bewijzen dat ze ze heeft opgenomen, en produceert niets anders dan een gevoel van ongemak. En ik vraag meer naar het motief, waardoor het een verhaal is. Was Hatto medeplichtige van de fraude? (Waarschijnlijk) Deden ze het om een reputatie voor haar op te bouwen? (Waarschijnlijk) Wilde haar man haar gevoelens sparen over hoe goed ze werkelijk was, door opnames van andere uit te geven als de hare, terwijl zij dacht dat het de hare waren? (Waarschijnlijk niet, maar het is een mooi verhaal.) Zou ze ontmaskerd zijn in de pre-computer tijd? (Uiteindelijk, maar ik denk dat het veel langer geduurd zou hebben, en het zou eerder een debat geworden zijn dan een makkelijk open-en-sluit-geval – kijk hier eens naar de visuele voorstelling van het werk.)

En ik ben allen zeker dat, zoals bij alles waar mensen in betrokken zijn, we nooit de hele waarheid zullen weten...

zaterdag 24 februari 2007

Several dates. Also some places.

Van Neil, vrijdag 23 februari 2007, 14h22.

Verschillende data. Ook enkele plaatsen.

Ik begin mijn bewegingen op de Duitse, Poolse en Franse micro-tour in maart op orde te krijgen. Dit is samengeraapt van een paar verschillende e-mails en heeft duidelijk nog meer data nodig, maar ik dacht dat het goed zou zijn voor de Europeanen als ik het al wat vroeger liet weten:

KEULEN
16 maart, 19h30

Toyota Autohaus Yvel, Raderberggürtel 4

Literatuurfestival "Lit.COLOGNE"

http://www.litcologne.de/va/160307/gaimankoester.php

KRAKAU

Zondag 18 maart 16h00-19h00 signeersessie in EMPiK Rynek G
łówny

WARSCHAU
Maandag 19 maart 17h00-19h00 signeersessie in EMPIK Nowy Swiat

HAMBURG
21 maart, 20h15
Thalia Bookstore, Europapassage, Ballindamm 40

http://www.service.thalia.de/thalia.vorort.php?vst=361&event=5335

LEIPZIG

22 maart

13h00 - Boekenbeurs

21h00 SPIZZ - Jazz & Music Club, M
arkt 9
http://www3.mdr.de/scripts/leipzig-liest-2007/suche.cfm?s4=name&value=7416

PARIJS
Vrijdag 23 maart van 17h00 tot 20h00
Zaterdag 24 maart van 17h00 tot 20h00.


Signeersessie in het Salon du Livre, Porte de Versailles, 75015 Paris; Au Diable Vauvert stand #H148


Wanneer ik zeker ben dat dat alles is, en ik alle relevante telefoonnummer enzovoort heb, zal ik het op Where’s Neil (de wonderlijke nieuwe, verbeterde en met Google Calender gesynchroniseerde versie van Where’s Neil) zetten.

...

Toevallig zal Hera-from-Iceland spelen op SXSW Festival (http://2007.sxsw.com/music/showcases/band/33129.html). En dan komt ze naar hier om een sessie te spelen met Lorraine in Charlie’s in Stillwater, MN, op zondag 11 maart. (http://lorraineamalena.blogspot.com/2007/02/spring-cds-laundry-and-hera.html voor details). Ik hoop dat ik hier ben en een kans heb om ze te zien.

vrijdag 23 februari 2007

Will no-one help the widow's raccoon?

Van Neil, donderdag 22 februari 2007, 22h49.

Wil niemand de wasbeer van de weduwe helpen?

Eens even kijken. Kort geleden heb ik een inleiding geschreven voor een boek over The Twilight Zone, en op het moment edit ik de grove lijnen van INTERWORLD, een adolescentenboek dat Michael Reaves en ik enkele jaren geleden geschreven hebben, wat we nu uit de mottenballen halen, afstoffen en wegsturen om aardige mensen te ontmoeten.

Ik werd ook in een klein avontuur meegsleept dat me in een twaalfjarige stripfan veranderde, en waarover ik niets zal zeggen tot de tijd rijp is. En waarschijnlijk zelfs dan niet. Het was allemaal Jonathan Ross’s fout, hoe dan ook.

En de weersvoorspellers voorspellen nu de moeder van alle winterstormen voor ons hier in de midwest, voor dit weekend. Vijfentwintig cm sneeuw. Ijzel. Een ijsstorm. Iedereen is plannen aan het maken voor het geval dat en verschillende maanden aan voorraad van toiletpapier aan het inkopen, en ik ben gewoon Engels en ervan overtuigd dat het niet zal gebeuren. Interessant weer gebeurt bijna nooit, niet wanneer ze het voorspellen.

Dit kwam net binnen van Charles Vess, die zich afvraagt of iemand onder jullie wat van de STARDUST kunst heeft, wat hij zoekt...

Van Charles Vess:

Van juni tot september van dit jaar zal ik een tentoonstelling opzetten van mijn Stardust kunst in the William King Regional Art museum in hun hoofdtentoonstellingsruimte.


VEEL mensen zullen de tentoonstelling zien en ik wil me van mijn beste kant laten zien. Dus ik ben op zoek naar verschillende stukken van originele Stardustkunst die ik door de jaren heen verkocht heb en zou ze graag lenen voor deze tentoonstelling. De namen van de donoren zullen in de verschillende publicaties omtrent de tentoonstelling opgenomen worden en ook op de verschillenden identificatielabels zelf vermeld worden.


Ik ben vooral op zoek naar deze illustraties over een hele pagina:


(Alle paginanummers refereren naar de normale paperback editie)



1. (pagina 46) Het koppel op de heuvel (met het dorpje Wall op de achtergrond) naast een boom, opkijkend naar de vallende ster.


2. (pagina 52) Tristran in zijn bolhoed terwijl hij de diepe wouden betreedt, omgeven door verschillende feeëntypen.


3. Cover art van mini #2 met al de Lords of Stormhold als zwevend in de lucht rond de donkere rotsen van Stormhold.


4. (pagina # 96-97) De twee pagina’s van meerdere platen met Tristrans eerste kaarswandeling tussen de werelden.


5. (pagina #104) Tristran en Yvaine die wandelen in het woud. Ze heeft een kruk.


6. Tris en Yvaine die de eenhoorn berijden door de bossen met noestige creaturen op de voorgrond.


7. (pagina # 161) Kleine figuurtjes van Tris en Yvaine die opkijken als het galjoen door de gouden wolken boven hen voorbijdrijft.


8. (pagina # 188) Triss die buiten bewustzijn op de grond ligt met Yvaine naast hem zitten. Een donkerharige vrouw (zijn moeder) staat over hem. Rode aardmanwezens stoeien in de bomen op de voorgrond.


9. (Pagina #193) Tris in een woonkamer met Victoria Foster omgeven door prullaria en groene mannetjes. Een kat zit op de mat naast hem.


10. (pagina # 205) Yvaine geeft Tris het medallion. Donkerharige Mamma kijkt to. De lucht rond hen is gevuld met allerle soorten mensen en beestjes.


11. Pagina # 209) Neerkijkend op de foor met het dorpje Wall aan de linkerkant. Kleine figuurtjes van Tris en Yvain wandelen weg door het veld. In de verte rijzen de bergen van Stormhold met het Vliegende Galjoen er neven.


12. (pagina # 213) Het laatste stuk in het boek. Gekleurd potlood op zwart papier. Yvaine staat tussen de donkere stenen en rijkt haar armen naar haar ‘zusters’ die boven haar dansen doorheen de nachtelijke lucht.


Hier is mijn e-mail als je enige informatie hebt over de locatie van deze stukken: charles@greenmanpress.com


Dank je!


Charles


...

De vorige post trok veel respons – het meeste stemde met mij in. Enkele waren uitgesproken afwijzend, en ik dacht dat ik een paar van ze zou posten....

Mr. Gaiman-

Als ik mag, een paar commentaren over de post van vandaag over het voorkomen van het woord “Scrotum” in het kinderboek.


1. Enkele bibliothecarissen in dit artikel van de NY_Times werden geciteerd zonder de context van de e-mails, genomen van LM_NET, een listserv voor schoolbibliothecarissen. In feite zijn de LM_NET posts onderhevig aan copyright en de bibliothecarissen werden niet gecontacteerd door de Times in respons op hun citaten.

2. Alle bibliothecarissen dragen geen streng knotje en zijn geen kortzichtige “Ssst”-types. (Ik kan het weten, ik ben er een – een bibliothecaris, niet korzichtig.)

3. Gezien het huidige climaat in onderwijs in de US, kan je een bibliothecaris van een publieke (of privé-) school het niet kwalijk nemen dat die ongelooflijk gevoelig is voor deze kwestie. Spijtig genoeg leven we in een periode waar het makkelijker is om boeken weg te gooien en de kinderen te vertellen om gewoon een Google-zoektocht te doen, dan om bibliothecarissen in het personeel te houden. Ieder van ons vecht voor onze geloofwaardigheid en noodzakelijkheid, iedere dag. Eén conflict met een prominent lid van de gemeenschap over een (toegegeven) belachelijk onderwerp zoals dit kan een carrière beëindigen, want het is makkelijker om in het salaris van een personeelslid te knippen dan een wettelijk gevecht over censuur te beginnen. Terwijl er enkelen onder ons zijn die er bereid toe zijn om de kin hoog te houden en te vechten, zijn er veel belittekende veteranen van bibliotheekoorlogen die afgeschrikt zijn door het systeem en het liever stilletjes vergeten dan nog te vechten. De bibliothecaris van de publieke school is aan het vechten om van de bedreigde soorten-lijst te blijven.


Alhoewel ik een hevige fan van je ben, kan ik de post van vandaag niet voorbij laten gaan zonder commentaar.


Hoogachtend,


Harry F. Coffill

Library Media Specialist

East Grand Rapids Middle School


Ik ben bang dat, gewoon omdat iets “copyright” is, dat niet betekent dat het niet geciteerd kan worden. Het kan. Het heet Fair Use. En ik zie niet in waarom de Times contact zou moeten zoeken met de mensen over hun citaten – als het neergeschreven is, dat is alles wat je de feitenchecker moet tonen, als er al zoiets bestaat... Een keer je het gezegd hebt, is het daar, buiten. (Deze blog staat onder mijn copyright. Dat houdt niet in dat het niet geciteerd wordt, of dat ik daarover ingelicht wordt wanneer dat wel zo is. Hier is een voorbeeld van de ene keer dat het gebeurde. Als je iets gaat zeggen op een ietwat publiek forum, ben je citeerbaar, mogelijk verkeerd citeerbaar en dat is hoe het is.)

Hey Neil,


Sprekend als een bibliothecaris, wentel ik me in je algemene goedkeuring.


Sprekend als bibliothecaris, verafschuw ik het idee van censuur en de gedachte een Newberry-winnend book niet aan te kopen omwille van slechts een woord.


Sprekend als bibliothecaris moet ik er ook op wijzen dat de kwestie, spijtig genoeg, misschien een beetje meer gecompliceerd is dan dat, en dat het verwijzen naar die bibliothecarissen die het boeken niet kopen als “vrijbuiters” die naar de donkere zijde zijn overgelopen hoogstwaarschijnlijk een oneerlijke veralgemening is, toch in sommige gevallen.


Zijn er preutse bibliothecarissen die knie optrekkende reacties hebben tegen “slechte taal” en “onwelvoeglijke inhoud?” Natuurlijk. We zijn slechts menselijk en daardoor alleen onvolmaakt.


Maar, in vele gevallen... laten we de bibliothecaris, die zei dat ze het boek SPIJTIG genoeg niet aan zouden kopen, als voorbeeld gebruiken... is het waarschijnlijk NIET de persoonlijke keuze of zelfs voorkeur van de bibliothecaris om dit boek uit de collectie te houden, maar is het de beslissing van de bibliotheekdirecteur, raad, of de school zelf, gebaseerd op de mening van de gemeenschap en druk van de betalenden. In veel gevallen van aanvallen op boeken, gaat aanval zelfs nooit zo ver als verbanning. Aan de andere kant, er zijn nog altijd gevallen waarin uitstekende boeken op basis van een klein stukje van “verdachte” inhoud. Vergeet niet, een van de meeste aangevallen en verbannen auteurs van aller tijden is Judy Blume, de auteur van zeer geliefde, klassieke, maar zeer recht voor de rape (en daardoor “gevaarlijke”, kinderen- en adolescenten boeken.


Bibliothecarissen, net zoals iedereen in dit land, zijn onderhevig aan de wet van de massa en zijn altijd onderhevig aan de bewegingen in bureaucratie en politiek. Het is spijtig, maar waar.


...wat ik begrijp, maar beide e-mails laten me nadenken achter, want “Het won de Newbery Medal. We bestellen boeken die dat doen. Het is de meest gerespecteerde gids voor kwaliteits-kinderliteratuur sinds 1922,” zeggen zou toch de meeste bedreigingen voor de job van een bibliothecaris uit de weg moeten ruimen,... niet?

Ach ja. Mijn volgende kinderboel, wat ik op dit moment aan het schrijven ben, is hoogswaarschijnlijk helemaal geen onbeleefde woorden erin, maar al de mensen die ik de eerste paar pagina’s voorgelezen heb kijken naar me met een soort van bezorgde blik en zeggen “Is dit echt een kinderboek? Ik bedoel het is eng en dan dat gedoe...” en ik zeg ja, en het spijt me, maar zo gaat het boek nu eenmaal en er is niets wat ik eraan kan doen. Natuurlijk is er wel iets – ik zou het weg kunnen laten en een boek schrijven dat minder goed was. En ik hoop dat iedereen die verder raakt dan de eerste paar pagina’s het erg moeilijk vindt om het boek weg te leggen. Ik kan hopen. Maar ik begrijp iedere schoolbibliothecaris die bezorgd was.

En ik kreeg ook dit van de “Higher Power of Lucky” post, wat me deed glimlachen...

Hallo daar, Neil.

Ik heb “The Higher Power of Lucky” geïllustreerd (alhoewel het niet in me opkwam om een prent van het kleine scrotum incident erin te verwerken). Bedankt om jouw mening te geven over het hele gedoe. Toevallig las ik gisteren “Endless Nights”, was ik er helemaal weg van, en maakte ik enkele sketches vanmorgen, die ik op mijn blog postte:

http://planetham.blogspot.com/
Ik ben ook lid van Writers House, dus misschien zie ik je ooit op een of andere coole cocktailreceptie (als ze al van die dingen organiseren).

Al het beste, matt phelan


Het is de moeite waard om Matt’s coole artblog te bekijken, al was het maar voor de wasbeer-vrijmetselaar. En spijtig, alhoewel ik bijna 20 jaar lid ben van Writer’s House, ben ik nog nooit naar een coole cocktailreceptie geweest (alhoewel ze een keer een prachtig feestje met knabbeltjes gegeven hebben voor al mijn buitenlandse uitgevers op de Frankfurt boekenbeurs).

...

Ik krijg vele oproepen voor het goede doel en ik heb lang geleden al gezucht en besloten dat ik ze niet allemaal kan posten. Maar deze heeft kamelen...

Niet een vraag, meer een oproep. Er is iets geweldigs gaande in Kenia met bibliothecarissen, vrijgevigheid en, natuurlijk, kamelen. De link is http://camelbookdrive.wordpress.com/ als je het zou kunnen posten voor de geweldige lezers van dit blog. Als je het al vermeld hebt, verontschuldig ik me. Het is alweer even geleden sinds ik hier was, alhoewel ik de laatste 3 uur gespendeert heb aan het lezen van oudere posts. Verdomme.

Beth (bibliothecaris in training, die, voor het geval dat, perfect tevreden is over het woord scrotum in eenderwelk boek)

Beschouw het gepost. En ik ga zien of ik een bundel boeken kan samenstellen voor de kameelbibliotheek...

En tenslotte, een ander artikel van de stripaflevering van Nerve. Deze gaat over de Gordon Lee zaak en CBLDF. Ik heb er hier al eerder over geschreven – ik heb er al jaren over geschreven. Maar als je het gemist hebt, of dacht da thet al voorbij was... http://www.nerve.com/dispatches/clark/gordonlee/

woensdag 21 februari 2007

An Absence of Scrota -- your guide to quality literature...

Van Neil, dinsdag 20 februari 2007, 19h21.

Een afwezigheid van Scrota – jouw gids voor kwaliteitsliteratuur...

Ik zal in Duitsland, Frankrijk en Polen zijn in de laatste helft van maart, om voor te lezen en te signeren en dergelijke dingen. Details volgen binnenkort.

...

Dus normaal is mijn liefde voor bibliothecarissen onvoorwaardelijk, maar de laatste tijd wil ik wel eens een soort van “maar...” eraan toevoegen. In dit geval is het “Maar ik zou willen dat sommingen van ze niet zo’n probleem hadden met de scrotums van honden... of bedoel ik scrota?”

Aan de andere kant, ik ben Engels, een land waar “the dog’s bollocks” is een uitdrukking van bekrachtiging en onvoorwaardelijke goedkeuring.

Er is een boek met een hond erin die door een ratelslang in het scrotum gebeten wordt. Het heeft The Higher Power of Lucky and is van Susan Patron. Het heeft net de Newbery Award gewonnen.

Volgens de New York Times,


“Ik denk dat het een goed voorbeeld is van een auteur die niet zich realiseert wie haar publiek is,” zei Frederick Muller, een bibliothecaris aan Halsted Middle School in Newton, N.J. “Als ik een leerkracht van derde of vierde graad was, zou ik dat niet graag niet willen uitleggen.”

Auteurs van kinderboeken smokkelen soms een klein gevoelig woordje of paragraaf erin, wat ervoor zorgt dat bibliothecarissen moeten beslissen of ze het verbannen vanwege één beledigende zin.


In het geval van “Lucky,” nemen sommigen het zekere voor het onzekere. Wendy Stoll, een bibliothecaris aan Smyrna Elementary in Louisville, Ky., schreef on de LM_Net mailing list dat ze het boek niet zou aanschaffen. Andrea Koch, de bibliothecaris aan French Road Elementary School in Brighton, N.Y., zei dat ze boze telefoontjes van ouders verwachtte als ze het zou bestellen. “Ik denk niet dat onze leerkrachten, of ikzelf, dat in een woordenschatles willen verwerken,” zei ze in een interview. Een bibliothecaris, die op Ms. Nilsson’s post op LM_Net, zei alleen: “Ik moet spijtig genoeg toegeven, ik heb het niet besteld voor geen enkele van mijn beide scholen, gebaseerd op ‘het woord.’ “



en het besluit...

Ms. Nilsson, bereikt op Sunnyside Elementary School in Durango, Colo., ze dat ze van dozijnen andere bibliothecarissen die instemden met haar mening. “Ik wil geen debat over censuur starten,” zei ze. “Maar je zal geen mannelijke genitaliën vinden in kwaliteitsliteratuur.”


Wat mij dan weer doet vragen wat mannelijke genitaliën met teelballen van honden te maken hebben, en of de vrouw in kwestie het boek dat ze wil verbannen eigenlijk gelezen heeft.

Ik heb besloten dat bibliothecarissen die een Newbery boek zouden afslaan omdat ze het woord scrotum niet graag hebben waarschijnlijk geen echt bibliothecarissen zijn (die ik nog altijd onvoorwaardelijk liefheb). Ik denk dat ze vrijbuiter-bibliothecarissen zijn die naar de donker zijde zijn overgegaan.

Toch, ik ben blij dat er eindelijk een gouden regel is voor het bepalen van kwaliteitsliteratuur.

Om te helpen, op http://www.gelfmagazine.com/gelflog/archives/youth_literature_is_filled_with_scrotums.php zal een een lijst met boeken voor jongeren vinden, waarschijnlijk al in bibliotheken, met scrota (of zelfs scrotums) erin. Dit is waarschijnlijk gemaakt voor vrijbuiter-bibliothecarissen die nu deze boeken moeten zoeken en weghalen, met scrotums en al.

...

Hey, is dat Jane Goldman zoals in de-vrouw-Jonathan-Ross-is-gelukkig-genoeg-om-getrouwd-mee-te-zijn Jane Goldman? Denk daar eens aan. Vele nieuwe connecties worden zo onthuld...

Dezelfde Jane. Het is een kleine wereld.

dinsdag 20 februari 2007

Sacheverell. Saccheveral. Sachevarall. Sod it.

Van Neil, maandag 19 februari 2007, 21h45.

Sacheverell. Saccheveral. Sachevarall. Ach laat ook maar.

Beste Neil,
Als er iemand je vraag betreffende nftcd beantwoordt, wil je het dan in je blog posten, alsjeblieft? Het intrigeert me en dat jaagt me wat angst aan. Het enige wat ik kan zeggen, is dat het me aan de toenmalige officiële donnie darko-filmsite (die nu spijtig genoeg niet meer werkt, heb ik net ontdekt) herinnert. Iedereen die het bezocht heeft, herinnert het zich als vreemd. Maar zeker niet zo vreemd als deze.

Heel erg bedankt,

Anastasia


Ja, Anastasia. Maar ben je zeker dat je het antwoord wil weten...?

Het is het mysterie dat blijft hangen, en niet de uitleg, zoals ik Cain al ooit liet uitleggen, Sacheverell Sitwell citerend. Ik heb Sacheverell waarschijnlijk verkeerd gespeld, maar eerlijk gezegd denk ik dat het een soort naam is waarvoor, als je een goede poging waard, je punten zou moeten krijgen voor de moeite, en het is niet alsof al de Sacheverells in de wereld onmiddellijk gaan schrijven en klagen...

Hoe dan ook, voor Anastasia en voor alle anderen die geïntrigeerd waren... Ik heb vaak gezegd dat jullie alles weten, en verschillende mensen schreven me onmiddellijk om dingen zoals het volgende te zeggen,

Als antwoord op je vraag:

http://www.linesandcolors.com/2006/05/26/nfctd-caleb-johnston/

Wat een goede uitleg is, maar op een of andere manier toch minder voldoening geeft dan mijn idee dat we een hels apparaat gemaakt van uilen en lichaamsdelen in een alternatief Londen bedienen door op deze dingen te klikken...

maandag 19 februari 2007

Small ponders on mysteries...

Van Neil, maandag 19 februari 2007, 12h01.

Kleine mijmering over mysteries...

Wat is http://www.nfctd.com? Waarom stuurde Hayley Campbell het naar me? Ik blijf ermee spelen, en ik ben niet dichter bij antwoorden, als er zal zulke dingen bestaan in deze context, dan toen ik begon (als het echt spelen was en niet het bedienen van een of ander duivels en hels apparaat...)

...

Een vriendelijk iemand stuurde me een grafische presentatie van wat er gebeurde toen jullie als een groep opnamen en Penn Jillette Googlebombardeerden.

http://www.blogscope.net/tfcurve.jsp?q=penn%20jillette

...

Er is veel Stardust-nieuws op FOEM – http://www.foem.org.uk/ -- en je kan inschrijven en de schrijvenaar met het vlammende haar (en producer van The Big Fat Quiz of the Year) Jane Goldman je Stardust-filmvragen stellen.

zondag 18 februari 2007

The Year of the Pig

Van Neil, zondag 18 februari 2007, 8h59.

Jaar van het Varken

Gelukkig Jaar van het Varken, aan allen van ons.

Varkens, heb ik geleerd als jongen, terwijl ik boeken las, vooral jonge varkens, zijn lieve, dappere, nobele en intelligente dieren die vele avonturen meemaken.

Ik hoop dat je dit jaar dapper en nobel en intelligent mag zijn. Maar ik hoop vooral dat je avonturen mag meemaken.

(Zoals G. K. Chesterton ooit zei, Een ongemak is een avontuur dat verkeerd beschouwd wordt. Een avontuur is slechts een ongemak dat op de juiste manier beschouwd wordt...)

Cale. McKean. Cat. Bag.

Van Neil, vrijdag 16 februari 2007, 22h56.

Cale. McKean. Kat. Zak.

Dave McKean heeft net de cover gemaakt voor de nieuwe John Cale boxed set. Ik voel me een beetje vaderlijk over dit, want vele jaren geleden kreeg ik een telefoontje van John Cale, zomaar uit het iets, met de vraag of ik een kunstenaar kon voorstellen voor zijn autobiografie, en toen hij alle dingen die hij wou opgesomd had, zei ik “Jij wil Dave McKean” en gaf hem Dave’s telefoonnummer. (Ik zei hem dat, als Dave het niet kon doen, ik vier of vijf verschillende kunstenaars zou vinden die konden doen wat hij wou.) Maar Dave deed het, en toen was John de verteller voor Daves film Neon, en nu heeft Dave de cover van de Cale boxed set gemaakt – een cover dat verschillende visuele verwijzingen naar John’s hele geweldige carrière bevat. (Ik ben een grote John Cale fan, moet ik eraan toevoegen, en Fragments of a Rainy Season zou een van mij Verlaten Eiland Cds zijn.)

Bovenop het schilderen van de cover, heeft Dave ook een soort kunstenaars commentaar opgenomen over het schilderen en John. Als je naar http://www.john-cale.com/ gaat en dan op het schilderij klikt (or gewoon naar http://clients.onyro.com/emi/cale/ glipt) zal je veel leren over kunst, en mr. Cale, en Dave, en daarenboven geamuseerd zijn omdat hij erg grappig is. (En het is de moeite waard, eerlijk gezegd, gewoon al om Dave McKean te horen zeggen “Shiny, shiny, shiny boots of leather...”)

Worth waiting for...

Van Neil, donderdag 15 februari 2007, 21h39.

Het wachten waard...

In 1985 of 1986, toen ik mijn zoon Mike in de gaten hield terwijl hij op zijn driewieler rondfietste op het naburiger kerkhof, dat we gebruikten omdat we geen tuin hadden, bedacht ik een idee voor een verhaal over een kleine jongen die op een kerkhof verzeild raakte en opgevoed werd door dode mensen. Daarna schreef ik het niet, omdat ik besloot dat ik niet goed genoeg was als schrijver.

In de jaren daarna, pakte ik een stukje papier en probeerde een scene van het begin te schrijven, besloot ik dat ik nog niet goed genoeg was, en legde het opzij.

Kort geleden kwam ik tot de conclusie dat ik er niet beter op werd. Dus schreef ik een kortverhaal genaamd “The Witch’s Headstone”, wat waarschijnlijk hoofdstuk 4 of 5 van het boek zal zijn.

En vandaag beëindigde ik het schrijven van Hoofdstuk Eén van The Graveyard Book, en het is een echt boek. Ik weet dat het een echt boek is, want er zijn allerlei dingen die ik nog niet echt weet, en ik kan niet wachten tot ik ze ontdek.

Gelukzaligheid.

Valentine

Van Neil, woensdag 14 februari 2007, 10h09.

Valentijn

Weet je, de lezers van dit blog, samen weten jullie alles. Vorig jaar postte ik over Joe Hill met
Eén van mijn favoriete kortverhalen van het afgelopen jaar was “Best New Horror” van een auteur waarover ik voorheen nog niet gehoord had, met de Joe Hill, in Postscripts # 3 van PS-uitgeverij. Zijn website is http://www.joehillfiction.com/index.htm , en ik heb net gemerkt dat hij een collectie heeft uitgebracht, 20th Century Ghosts. Ik heb op het moment niet veel tijd om te lezen, maar ik ga een exemplaar bestellen.
en de volgende morgen kreeg ik een e-mail van iemand genaamd Jeff, waarin stond
Bedankt voor je post over Joe Hill gisteren. Het was de andere helft van een toeval dat me een paar toffe minuten zoekwerk op het web bezorgde. Misschien wist je dit zelf al en was je gewoon sluw, maar het blijkt dat Hill eigenlijk Joe Hill King is en zijn ouders als kluizenaars in de wouden van Maine leven, die zelf ook af en toe wat geschreven hebben.

Zie, ik kwam laat thuis met een exemplaar van de nieuwe Entertainment Weekly en, gestart vanaf de laatste pagina, las ik Stephen Kings recentste essay waarin hij zich lovend uitliet over een vriend van zijn kind genaamd Shane Leonard. Goed voor hem. Toen kwam ik naar boven om een paar blogs te lezen, klikte op de Hill link die jij had bijgevoegd en ergens daar zag ik een knipoog naar Hill’s webmaster – een kerel met de naam Shane Leonard...


Zoals ik zei, samen weten jullie alles, of zullen jullie alles ontdekken. Het was iets waarvan, toen ik het wist, ik verkoos niet te herinneren of hier te vermelden – vooral om dat ik in zag waarom Joe het zelf deed, en ik vond het een goed ding. Ik was tevreden dat ik het verhaal eerst leuk vond, voordat ik me realiseerde dat de autor de aardige jonge man was die ik had ontmoet aan de Season of Mists signeersessie in Boston, veertien jaar eerder.

Hoe dan ik, ik vond Twentieth Century Ghosts geweldig, en was toen heel erg verrast door Heart-Shaped Box, waarvan ik verwachtte dat het rustig en literair was, zoals de kortverhalen, maar het was in plaats daarvan een geweldige achtbaan, bijna onmogelijk om te stoppen met lezen. Ik las het graag, had veel plezier in het schrijven van een flaptekst, en was heel erg tevreden toen ik in New York Times een recensie zag van Janet Maslin, die er blijkbaar evenveel van genoten heeft als ik.

Ik zie op zijn website – http://www.joehillfiction.com/ -- dat hij nu, vanaf gisteren – op een signeertour is. Ga en zie of hij in je buurt komt. Vertel hem dat ik Hallo gezegd heb.

(Tot nu to is Dianna Wynne Jones’ The Pinhoe Egg mijn favoriete boek dit jaar. Het is de dichtste benadering van een vervolg op Charmed Lives dat ze heeft geschreven – een Chrestomanci-roman met Cat erin, en nog vele extra dingen. Het soort boek dat je droevig maakt op pagina 400 omdat je dan slechts nog honderd paginas te lezen hebt voor het uit is.)


Beste Neil;

Om verder in te gaan op je opmerkingen over “The Land of Green Ginger”, ik kan me herinneren dat ik het op TV gezien heb in de late vijftiger jaren. Ik heb de IMDB doorzocht en het was aflevering 6 van seizoen 1 van “Shirley Temple’s Storybook” vertoond op 18 april 1958. Elke aflevering van de serie dramatiseerde een (meestal) bekend sprookje/Duizend-en-Eén-Nacht-verhaaltje/fantasie-verhaaltje. Ik kan me eigenlijk niets herinneren van de aflevering maar ik kan me herinneren dat ik volgende aflevering verlangde.

Groetjes,

Paul Burrows


Vreemd genoeg, enkele jaren geleden kocht ik de video van iemand op eBay. Het was een vreemd ding, niet echt grappig, ik weet niet precies wat het was, en ik vroeg me af of het deze ervaring was die Langley terug naar zijn materiaal heeft gestuurd om er de 1965 editie van te maken. Het is ergens daar op het net, en zal waarschijnlijk binnenkort misschien op YouTube komen.

...

Dit kwam binnen van een heel gelukkige Elizabeth, de manager bij DreamHaven...

42 bestellingen tot nu to. Jouw fans zijn de beste! Je kan hen vertellen dat ik het gezegd heb. En we zullen de bestellingen zo snel mogelijk vullen, maar er kan wat vertraging zijn, omdat de manager nu met tranen in de ogen zit en dat haar typen vertraagd.


Liefs,

Elizabeth


Ik ben even dankbaar als zij.


... en op het moment speel ik, opnieuw en opnieuw, “When My Ship Comes In” een stukje muziek dat ik vond op de Fabulist, door de North Atlantic Explorers.

En op http://polloxniner.blogs.com/polloxniner/2006/02/_having_lived_ l.html, is de North Atlantic Explorers cover of Lloyd Cole’s “I Will Not Leave You Alone”, wat het perfecte Valentijns soort liedje is, als je er eentje wilt. (Mijn meest favoriete Valentijnslied is waarschijnlijk Thea Gilmore’s “Holding Your hand” maar ik kon het niet online vinden, dus link ik er ook niet aan.)

Psst. Dreamhaven. Pass it on...

Van Neil, dinsdag 13 februari 2007, 10h08.

Psst. Dreamhaven. Zeg het verder...

I think so, but I can't remember. Ik ben al meer dan vijftien jaar fan van DreamHaven Books in Minneapolis, waarschijnlijk sinds Terry Pratchett en ik er onze eerste signeersessie voor Good Omens hielden (of ik daar al eerder gesigneerd had? Waarschijnlijk wel maar kan ik me niet herinneren. Ik heb de eigenaar, Greg Ketter, nochtans in 1987 op een trein van Brighton naar London voor het eerst ontmoet). Ik heb Greg Ketter en het personeel graag, ik koop er graag mijn boeken (ze hebben dingen die ik nooit ergens anders vind en die ik WIL. Ik ben er zeker van dat een heleboel boekenwinkels de annotated archy and mehitabel verkopen, maar als ik bij DreamHaven binnenwandel is het iets dergelijks dat ik als eerste zie. Zalig.)

Een paar jaar geleden gaf ik ze www.neilgaiman.net, wat ik als toonbank had, vooral omdat ik het beu was mensen te antwoorden die vroegen waar ze iets –- maakt niet uit wat – van mij konden kopen. Ik signeer dingen voor ze wanneer ik passeer.

Sommige mensen denken dat ik een aandeel in de winkel heb of zo, en dat is niet zo, ik heb alleen een verlangen om het nog altijd in de buurt te hebben als een plek waar ik kan inkopen, of signeren, of naar te telefoneren en rare boek-gerelateerde vragen te stellen. Ik heb veel te veel goede boekenwinkels op de fles zien gaan in het laatste decennium.

Greg heeft een paar van mijn boeken en luisterboeken uitgegeven. Ze hebben jaren als postvak voor mij gefunctioneerd. Goede mensen, goede boekenwinkel (en stripwinkel, en speeltjes, rariteiten en zelf, in de achterkamer, waterige oogjes leesmateriaal dat slechts voor volwassenen is-winkeltje.) (Ik ken geen andere winkel dat “Vintage Sleaze” als categorie heeft voor tweedehands boeken.)

Ik kreeg een alarmerende e-mail van Greg vanmorgen...

Er is bij ons ingebroken zaterdagnacht. Ze hebben een beetje cash meegenomen maar hebben de winkel en mijn kantoor tot puin gereduceerd. Er is veel schade, maar de verzekering zal het meeste betalen. Maar na de lage verkoopscijfers van de moment, zal dit toch pijn doen. Ik hou niet van liefdadigheid, maar als je mensen ertoe kan aansporen om misschien gauw een extra boek van ons te kopen, zal het wel helpen. Drie boekenwinkels zijn failliet gegaan in de Twin Cities de afgelopen maanden en ik wil er geen vier van maken.

Je kan ze online vinden op http://www.dreamhavenbooks.com. Hun huidige catalogi staan er op, voor nieuwe en tweedehands dingen. Er zijn coole nieuwe dingen. Er zijn koopjes.

Als je dingen van mijn hand wilt – of van de hand van mensen zoals Charles Vess of Dave McKean, die met mij gewerkt heeft, ga en snuffel rond op hun http://neilgaiman.net site. Vele gesigneerde dingen, en dingen die je echt nergens anders kan krijgen. (Ze hebben, bijvoorbeeld, drie audio Cds – eentje is een dubbel-CD – met veel verhalen en dergelijke die nergens anders opgenomen zijn.)

En als je in de buurt van Minneapolis bent, spring dan eens binnen. Het is een groot paars gebouw. Je kan het niet missen.

Ga boeken van ze kopen. En vertel het verder aan anderen. Ik ben egoïstisch. Ik wil nog lang de mogelijkheid hebben om boeken bij DreamHaven te kopen. Goede dingen sterven wanneer mensen vergeten.

zaterdag 17 februari 2007

Extremely Short Legal Entry

Van Neil, maandag 12 februari 2007, 17h50.

Extreem Korte Wettelijke Post

Deze wet van Minnesota leest alsof het geschreven is door twee verschillende mensen. En alsof het gezongen moet worden door een Gilbert-en-Sullivaneske politicus, met een koor van vrouwelijke wettenmakers op de achtergrond. http://blogs.walkerart.org/offcenter/?p=631

Bovendien deed het me Mike Ford missen, die dat beter gedaan zou hebben.

...

En het Orakelinstrument van Voorspelling heeft nu zijn eigen webpagina, wat langer mee moet gaan en handiger zou moeten zijn dan degene in de blog van een paar posts geleden: http://www.neilgaiman.com/journal/8ball/

Something good...

Van Neil, zaterdag 10 februari 2007, 13h24.

Iets goeds

Ik heb op dit blog al vermeld hoeveel ik hield, zowel als jongen en als volwassene hardop lezend, van Noel Langleys sardonische en verrukkelijke Duizend-en-Eén-Nacht fantasie The Land of Green Ginger, een boek dat Langley (beter bekend, denk ik, voor zijn werk aan het script van de film van The Wizard of Oz) schreef en tot drie keer to herschreef in een periode van dertig jaar. (Mijn favoriet is de tweede versie van 1966, dat twaalf en een halve hoofdstukken heeft.)

De post van deze morgen bracht me een boek en een brief, van Paul Durrant, een Engelse uitgever, met de uitleg dat mijn vermelden van The Land of Green Ginger op mijn blog hem ertoe aangezet had om het te zoeken en te herlezen, en dat hij daarna op een queeste gegaan was voor andere Noel Langley boekenn, waarvan Desbarollda the Waltzing Mouse, met illustratiies van Edward Ardizzone, de zeldzaamste was.
Wat hij, toen hij het eenmaal gevonden had, zo graag las, dat hij de rechten verkreeg om het opnieuw uit te geven en dus ook deed (http://www.amazon.co.uk/Desbarollda-Waltzing-Mouse-Noel-Langley/dp/1905946023/).

Het boek was Desbarollda. Ik las de eerste paragraaf en ik was verslaafd. Een drieënzestig-pagina lange achttiende eeuwse roman over een walsende muis in uitstekende stijl. Natuurlijk.

Ik vond vijf pagina’s op Amazon, en zal hier de eerste twee pagina’s van het eerste hoofdstuk plaatsen. Klik erop om een versie te zien die groot genoeg is om te lezen. Je zal gauw genoeg weten of je het graag zult lezen:




Ik ben nu al een lijstje aan het opstellen met mensen waarvoor ik exemplaren moet bemachtigen (eens denken.... Susanna Clarke, Ellen Kushner...)

vrijdag 16 februari 2007

Now We Are Six

Van Neil, vrijdag 9 februari 2007, 10h10.

Nu Zijn We Zes

Ik denk dat dit oorspronkelijk het idee van de Webelf was. Toen lokte ze Dan Guy in haar web van zotheid. Ik stemde ermee in dat als er een blog-verjaardagsspeeltje zou zijn, niets meer toepasselijk kon zijn, en toen deed ik mijn deel van zijn creatie door a) voor te stellen dat een Swami-kostuum meer toepasselijk was dan een tovenaarskostuum en b) het voorstel af te slaan een om dag vrij te nemen om een Swami-kostuum te uren en een foto te nemen met mij in het en c) uiteindelijk te zeggen “Wat, alsof jij geen wonderen in Photoshop doet voor je levensonderhoud? Doe alsof.”

Dus...


Eerst en vooral, DIT IS GEEN SPEELTJE. DIT IS EEN SERIEUS VOORSPELLINGSINSTRUMENT. Het mag alleen gebruikt worden door degenen die bereid zijn om het te benaderen met de gepaste zin voor respect en mystiek ontzag, degenen onder jullie die emotioneel en spiritueel bereid zijn om het gordijn te laten vallen, en geconfronteerd te worden met JE EIGEN TOEKOMST.

Om te beginnen moet de quaestor zichzelf in de juiste gemoedstoestand brengen. Vasten is aanbevolen, maar niet verplicht. Zuiver jezelf van alle onzedige gedachten. Ruim je kamer op en blink misschien het zilver op.

Bedenk dan je vraag. Zet het vast in je gedachten in algemene termen. Zoek geen materiële winst (het Serieuze Instrument van Voorspelling zal alle pogingen om de geheimen van loterijnummers of uitslagen van sportevenementen of hogere fysica – niet omdat het dat niet weet – DWAZE STERVELINGEN, HET WEET ALLES – maar omdat DE WERELD ER NOG NIET KLAAR VOOR IS). Zoek spirituele vervolmaking. Zoek goddelijke verlichting.

Schud dan de mystieke bal van waarheid. Klik niet gewoon op het. Schud het. Echt. Alleen wanneer het geschud wordt, zullen de poorten naar de toekomst openzwaaien en de informatie erdoor laten.

En dan, mystiek en magisch, de informatie die je nodig hebt zal van de 950 000 woorden van deze blog geplukt worden, en zal voor je geplaatst worden.

De woorden die je gegeven worden zijn gegarandeerd perfect toepasbaar op jouw situatie, en zullen je leren hoe te reageren en wat vervolgens te doen. Maar, als ze dat niet zijn, of als je ze niet goed vindt, schudt dan opnieuw en nieuwe woorden zullen tevoorschijn komen, misschien meer toepasselijk. Alleen jij kan het zeker weten – alleen jij en het Orakel.

ZOEK GEEN RUZIE MET DE MYSTIEKE ORAKELBAL VAN VERLICHTING. Het zal winnen.

Zo.

Heb je deze instructies zorgvuldig gelezen?

Moet je ze opnieuw lezen?

[Voor serieuze Zoekers naar de Waarheid is het aanbevolen dat je deze post afdrukt en er verschillende maanden over mediteert voordat je een eerste poging waagt om de sluier weg te trekken. Vele echte en toegewijde Pelgrims op de Weg van de Orakelverlichting hebben de inhoud van deze post ondersteboven op hun buik laten tatoeëren, zodat ze het, bijvoorbeeld, kunnen lezen en bestuderen wanneer ze in bad, de douche of bepaalde Yoga-posities zijn.]

Ben je klaar?

DAN WEES BEREID OM VERSTELD TE STAAN EN VERWONDERD TE ZIJN!

(Neem er alstublieft nota van dat de mystieke kracht van het Orakelinstrument van Voorspelling zodanig is, dat er alleen garantie is dat het hier, op www.neilgaiman.com en niet op feeds, syndicaties en andere dergelijke plaatsen werkt. Verre van een nadeel te zijn, is dit in feite een BEWIJS VAN DE GOEDE WERKING! Als je dit leest via een feed en je het orakel moet raadplegen, doe het dan op http://www.neilgaiman.com/journal/2007/02/now-we-are-six.html)

NOTE – de Magische Journal 8 ball heeft nu een permanente plek op neilgaiman.com, op http://www.neilgaiman.com/journal/8ball/ en zal daar altijd werken. Hier (haalt schouders op) zou het wel of niet kunnen werken.

Not quite blog birthday...

Van Neil, donderdag 8 februari 2007, 23h22.

Nog net niet blog-verjaardag...

Mijn dochter Holly produceert dit jaar De Vaginamonologen op Bryn Mawr. http://events.vday.org/2007/College/Bryn_Mawr_College. Wat ik hier normaal niet gepost zou hebben, maar ik ben er net via een correspondent achter gekomen dat – in Atlantic Beach Florida – het toneelstuk net omgedoopt is naar de Hoohaa-monologen, om voorbijgangers met kleine dochters die genante vragen stellen... wat blind lijkt te zijn voor het eigenlijke doel op een ongelooflijke schaal.

Felicitaties aan Xeric Award-winnaar Joshua Kemble. Vele jaren geleden heeft Dave Sim, Kevin Eastmans uitgeverij Tundra en Peter Lairds opkomende Xeric Foudation observerend, gezegd: “Er is een goede manier en een verkeerde manier om een miljoen dollars te verliezen.” Tundra is lang, lang lang vergeten, maar sinds september 1992 heeft de Xeric Foundation bijna 2 miljoen dollar aan beurzen gegeven aan zelfstandige comic-makers. http://www.xericfoundation.com/


Ik heb een deadline nu, met een laatste opblinken van Interworld (het is heel raar om een zeven-jaar oud manuscript te lezen en in orde te brengen), dus ik zal hier niet treuzelen. Ik zal er gewoon op wijzen dat morgen, de Negende Februari, de verjaardag van deze blog is.

En dat Danguy en de Webelf het beste verjaardagsspeeltje ooit voor het gemaakt hebben. Maar dat zal tot morgen moeten wachten...

donderdag 8 februari 2007

From the distant past

Van Neil, woensdag 7 februari 2007, 23h29.

Vanuit een ver verleden

Nog voor dat deze blog ooit bestond, bewoonde ik andere plaatsen die je slechts met een modem kon bereiken. Eerst Compuserve, dan Genie en daarna de Well, en beantwoordde vragen enz. op iedere plek, en hing daar wat rond. Ik heb geen idee of er ergens archieven zijn van de Compuserve-dingen of de Genie-onderwerpen, maar The Well is nog altijd daar, ik ben blij dat te kunnen vertellen, en om de paar jaar ga ik terug eens langs en word geïnterviewd en hang wat rond in het inkwell.vue-gedeelte voor een paar weken. Het is een geweldige plek en is toegankelijk voor eenieder via het web: http://www.well.com/conf/inkwell.vue/

Dus, in de context van het huidige Fragile Things interview, dat nog maar net begonnen is, las ik een post van 20 juni 2000, geschreven terwijl ik American Gods schreef. Waarvan ik hier een stukje herpost omdat a) er veel meer coole dingen zoals dit zijn op de verschillende Well-onderwerpen die ik schreef (hier is de eerste, de tweede, de derde, -- en b) als er ooit een verhaal op deze blog moest staan, is het deze.


...vorige week maakte Maddy me in de vroege ochtend wakker.

“Pappie,” zei ze, “Er hangt een vleermuis op het keukenraam.”

“Grumphle,” zei ik en ging terug slapen.

Al gauw maakte ze me weer wakker. “Ik heb een tekening gemaakt van de vleermuis op het keukenraam,” zei ze en ze toonde me haar tekening. Ze is een erg goede kunstenaar voor een vijfjarige. Het was een schets van de keukenramen, met een vleermuis op één van de keukenraam.

“Heel mooi schat,” zei ik. Toen ging ik terug slapen.

Toen ik naar beneden ging...

We hebben, in plaats van hangende vliegenvangers, doorschijnende strips van lijmachtig helder plastic, ongeveer 6 inch lang (ongeveer 15 cm) en een inch (2,5 cm) hoog, geplakt tegen de ramen van de benedenverdieping. Wanneer ze genoeg vliegen verzameld hebben, pulk je ze van het raam en gooit ze weg.

Een vleermuis zat vast op eentje. Hij keek recht de kamer in. “Ik denk dat hij dood is,” zei mijn assistent Lorraine.

Ik pulkte het plastic van het raam. De vleermuis siste naar mij.

“Nope,” zei ik. “Hij is ok. Hij plakt gewoon vast.”

Dan was de vraag: hoe krijgt men een vleermuis (huid en haar) van een vliegenstrip. Gelukkig herinnerde ik me de Bram Stoker award. Nadat de deur er af gevallen was (zie vroeger in dit onderwerp) had ik een oplosmiddel op basis van citrusvruchten gekocht om de oude lijm te verwijderen zodat ik de deur opnieuw kon vastlijmen.

Dus druppelde ik het citrusoplosmiddel op de humeurige vleermuis, duwde hem van het plastic met een twijgje, totddat een naar citroen geurende vleermuis op een krant kroop. Die ik vervolgens op een hoge hoop hout legde en de vleermuis kroop tussen de houtblokken. Met enig geluk was hij weer helemaal de oude de volgende nacht...


Natuurlijk, als het nu gebeurdt was, zou ik Maddys vleermuistekening inscannen om ook erbij te zetten. (Ik vraag me af of het nog ergens te vinden is.)

PS. Een klein, half-verwarde verwijzing naar de eerste industriële uitgever blog die ik zie, die niet ongelooflijk slecht is: http://olivereader.com/. Technisch gezien veronderstel ik dat ze één van mijn uitgevers zijn, maar dat is niet waarom ik naar ze verwijs. Ik denk dat het iets is waarnaar ik uitgevers kan verwijzen als ik zeg: “Je kan altijd een blog maken...”

PPS: Van Dan Guy en de Webelf, het zotste van de plezante website speeltjes:
http://www.neilgaiman.com/journal/labels/clouds/dynamic_term_cloud.php
Het nieuwe speeltje! Het toont de top twintig termen van iedere maand, al dynamisch groeiend en krimpend in de tijd.
Geef die twee tijd en ze zullen echt de Blog Post Magic Eightball maken.

woensdag 7 februari 2007

"...hair that creeps off in the night and devours small animals..."

Van Neil, dinsdag 6 februari 2007, 23h24.
“... haar dat ’s nachts wegkruipt en kleine diertjes verorbert...”

Susan Henderson’s op haar gebaseerde interview staat online. Copyright-problemen hebben ervoor gezorgd dat de meest beschamende foto’s van allemaal (van een 1996 Wired fotosessies) niet gepost konden worden, maar er zijn twaalf foto’s die niemand ooit gezien heeft op de site, en wat commentaar. (En als Geoff Notkin een vervangfoto vindt voor de punk periode, zullen we die verwisselen met die ene foto van The Kindly Ones, dat op het moment op de site staat, en dat zal dan het gelukkige nummer dertien zijn.)
http://litpark.com/2007/02/07/neil-gaiman/

(Trouwens, onze Googlebom lijkt nu toch gewerkt te hebben -- deze website staat nu op #10 in de Penn Jillette rating -- http://www.google.com/search?q=penn+jillette. Hah!)

dinsdag 6 februari 2007

random ponders

Van Neil, dinsdag 6 februari, 09h46.

willekeurige bedenkingen

Zo nu en dan betrap ik mezelf erop dat ik het verkeerde denk. Ik bedoel, ik was een artikel in Slate aan het lezen dat erover ging of er al dan niet op Vietnam veteranen gespuugd werd (were spat upon) toen ze terug keerden, zoals de stadslegende claimt, en ik betrapte mezelf erop dat ik, ongepast, “Dat is vreemd” dacht.

Vreemd, omdat ongeveer twintig jaar geleden, toen ik de Atlantische Oceaan overstak, ik opmerkte dat “to spit”, in normaal Amerikaans gebruik, niet langer een onregelmatig werkwoord was; dat de verleden tijd, op zijn minst in gesprekken, van “to spit” niet “spat” maar “spit” was. Zoals in "I will never forget the day that this drunk guy spit at my best friend". Het leek ook niet samen te hangen met opvoeding of regio.

Maar in het Slate artikel alle “spits” en “spats” stonden op de juiste plaats en in de juiste tijd.

(Een Google voor “were spit on” leverde mij 10 500 artikels op, terwijl een Google voor “were spat on” me slechts 950 resultaten leverden [en een “bedoelde u were spent on?” ]. Al de eerste resultaten hadden het over Vietnam veteranen.)

...

Ik herinner me dat, ongeveer acht jaar geleden, het toenmalige Warner Brothers co-studio hoofd Billy Gerber me vertelde dat hij wekelijks telefoontjes kreeg van mensen die een Sandman-film wilden maken, regisseren of erin meespelen. “Op woensdag,” zei hij, “belde Michael Jackson erover.” Gegeven het commentaar van Alan Horn en Jeff Robinoff, die nu Warner Brothers leiden, enkele maanden geleden, geloof ik niet dat de telefoontjes van mensen die de Sandman willen maken verminderd zijn in de afgelopen acht jaar – het tegenovergestelde, eigenlijk. Wat ik vermeld omdat ik een kleine zondvloed van brieven heb ontvangen van mesen die me vragen wat ik dacht van het feit dat Joel Schumacher in een interview vertelde dat hij heel graag een Sandman-film regisseerde en ze vroegen zich af of dat nu ging gebeuren, en natuurlijk is het niet zo. Het zet mr. Schumacher gewoon in een hele lange rij van mansen die de Sandman willen maken, ergens voor Michael Jackson.

...

En terwijl we toch spreken over onwaarschijnlijke dingen, als iemand me vertelde dat een van mijn boeken op de Good Housekeeping lijst van “Tien beste Romance Novels” staat, zou ik hen beschuldigd hebben van dronkenschap en in het ootje houden van een oude man. En toch, zie hier: http://magazines.ivillage.com/goodhousekeeping/view/babes/articles/0,,284607_707518,00.html

Wil je het eerste dozijn of zo pagina’s van Eddie Campbell’s nieuwe graphic novel? Je weet dat je het wil...
http://www.firstsecondbooks.net/bdda/bddaGift01.html

Mijn vriendin Dianna Graf van Tasmania stuurde men net de link naar http://www.workfriendly.net/browse/Office2003Blue//http/www.neilgaiman.com//journal
wat deze blog plaatst in een, euhm, werkvriendelijke context.

...

Iemand, die Lynne heet, schreef me om me te vertellen dat je niet langer kunt rechtermuisklikken en knippen en plakken van mijn blog via IE7. Ik keek het na en ze heeft gelijk: alhoewel je het probleemloos kunt doen via Firefox, willen noch IE7 noch Opera je toelaten om te knippen en te plakken van eender welke plaats op de www.neilgaiman.com website op het moment, op een PC. (Er is geen probleem met Macs.) Dit is mysterieus. Ik heb de Webelf erop gezet en we zullen het oplossen.

ice

Van Neil, maandag 3 februari 2007, 18h09.

ijs

Heb net een paar zware dagen achter de rug – een of andere virale voedselvergiftiging, wat geen pleziertje was. (Ik heb het geluk dat ik het soort dokter heb die huisbezoeken doet – niet de officiële soort, maar meer het opdagen tijdens zijn lunchpauze om te zien hoe het met me gaat.) Ik ben over het ergste heen, maar nog maar net aan het genezen. De temperatuur daalde tot min 21 F (min 29C) en ik ontdekte dat een ietwat geïmproviseerde plek in de hoek van het kantoor, waar een boel bedrading en kabels – vooral TV van de satelliet, de DSL-lijn, en iets waarvan ik denk dat het waarschijnlijk een Russische spionagekabel is – binnenkomen, dat nu, in het kantoor, in een warme kamer, bedekt is door ijs. Ik dacht dat dat de reden was waardoor het netwerk van het huis kortsluiting gemaakt had (wat het ook gedaan had), maar vandaag had ik alles uitgetrokken en weer in de stopcontacten gestoken (dat op dat handige lijstje staat van dingen die je kan doen om het zelf te maken, samen met Zet Het Af En Wacht Een Beetje) en plotseling werkte alles weer als gesmeerd. Wanneer het weer wat warmer wordt, zal ik de ijs-omgeving degelijk maken en isoleren. (Op het moment is het opgewarmd tot min 19 F buiten.) (Ik heb een deel van het ijs afgebroken, daarna een foto genomen. Ieuw en brrr.)



Susan Henderson heeft een interessant interview met mij gedaan, vooral over haar, versierd met vele beschamende foto’s van de foto-albums door de jaren heen, allen van mij met onwezenlijk haar. We hopen een laatste foto live te pakken te krijgen voor het op het net gezet wordt, van mij als een tienerpunk. Ze kondigt het aan – en heeft enkele tot nu toe ongeziene en redelijk onwesenlijke foto’s – op http://litpark.com/2007/02/05/question-of-the-week-hair).

Ik vond dit Nerve essay even fascinerend als amusant met een wrange nasmaak:

De Religious Right is correct op precies twee punten: maagdelijkheid kan van groot belang zijn, als het op de juiste manier aangepakt wordt; en wat je leest, luistert of kijkt, beïnvloedt hoe je je leven leidt. De conservatieven zijn zo slim om sexy films te laten bannen van Wal-Mart. Ik kan geloven dat inderen elkaar neerschieten door videospellen. Wilco zorgde ervoor dat ik mijn inwonende vriend uit huis smeet toen ik tweeëntwintig was. En Sandman zorgde ervoor dat ik op mijn vijftiende als sport mannen kwelde.


http://www.nerve.com/personalessays/calhoun/godsofnewyork/index.asp?page=1

En terwijl we over ongewilde gevolgen spreken, ik heb kortgeleden enkele interessante uren doorgebracht met het bladeren in mijn ontvangen exemplaar van The Neil Gaiman Reader, samengesteld door Darrell Schweitzer. Essays over de dingen die ik geschreven heb, door een dozijn van zeer intelligente mensen. Ik denk dat het waarschijnlijk een heel goed boek van essays is, maar ik ben ongetwijfeld de laatste persoon op aarde die iets zinnigs over dit boek kan zeggen, aangezien ik de minst competente levende criticus van de auteur in kwestie ben. Er waren een paar momenten waarbij ik voelde dat de beschreven auteur iets monsterlijk intelligents had gedaan, maar ze brachten het altijd meteen in evenwicht met de momenten waar ik zuchtte en dacht: “Je mag dan wel denken dat ik hier heel intelligent ben, maar ik schreef het zo omdat het zo gebeurde en ik helemaal niet intelligent ben...”.

Het enige wat ik frustrerend vond, waarvan ik hoop dat het rechtgezet zal worden in de volgende uitgave, waren de kleine foutjes in de feiten, foutjes in de data (Smoke and Mirrors is gepubliceerd in 1998, niet in 2001, zoals een essay vermeldt – het is correct vermeld op andere momenten verderop in het book) of wat de kunstenaar betreft (Dave McKean heeft The Doll’s House niet getekend, noch heeft Clive Barker het geproduceerd), en de kleine typfoutjes dat het geheel minder betrouwbaar maakt, waardoor het minder als een academisch referentiewerk gezien kan worden.

Verschillende mensen schreven me om me te laten weten dat de Penn Jillette Googlebom gelukt was, aangezien we een de Google top tien stonden, en verschillende andere mensen schreven me om me te laten weten dat Google het algoritme veranderd heeft om Googlebommen te vermijden... en gegeven dat de Google rang van “Penn Jillett” naar # 8 was gegaan en daarna, binnen enkele uren, volledige verdween (en blijkbaar ergens in de 300 staat – alhoewel het bij Yahoo nog altijd erg hoog staat), doet het vermoeden dat er een anti-Googlebom aan het werk is. (Ik zou natuurlijk Mijn Zoon Bij Google kunnen bellen, maar hij zou me met ongelooflijk veel plezier vertellen dat hij een vertrouwelijkheidscontract getekend heeft en helemaal geen commentaar mag geven...) Het zou interessant zijn om te zien of het weer omhoogklimt nu...

(Mijn dank aan iedereen die de link gepost heeft. Jullie zijn allemaal goud waard, en ik ben heel dankbaar.)

Ik ben er net achtergekomen dat het luisterboek FRAGILE THINGS, dat ik voorlees, juist genomineerd is voor een Audie Award (http://www.audiopub.org/files/public/Audies_Finalists_Release.pdf) wat zeer tof is – alhoewel ik dacht dat het luisterboek dat ik van Stardust het opgenomen beter was. Maar wat weet ik.
(Het volledige luisterboek dat ik van Neverwhere heb opgenomen zou deze herfst uitkomen. Wel, dat was pas werken.)

Ik vind de House of Lords geweldig wanneer ze zulke dingen zeggen:
http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/politics/6329851.stm

En ik wou al vaker vermelden dat wanneer je een exemplaar van de nieuwe speciale uitgave van The Last Unicorn DVD via de Conlan Press site koopt, de helf van het geld naar Peter Beagle gaat, en je exemplaar zal gesigneerd zijn, in tegenstelling tot het bestellen van een andere plek, waarbij het door niemand gesigneerd zal zijn en Peter Beagle geen cent zal zien. http://www.conlanpress.com/Merchant2/merchant.mvc

zondag 4 februari 2007

Stardusties

Van Neil, zaterdag 3 februari, 19h55.

Stardusties

Een paar kleine beetjes Stardust-nieuws.

Ik was in de wolken toen ik hoorde dat Paramount de release-daturm naar 10 augustus 2007 verplaatst heeft. Wat inhoudt dat we het niet meer moeten opnemen tegen de Simpsons-films enz.

And Ben Barnes, who plays young Dunstan Thorne (and is thus, En Ben Barnes, die de jonge Dunstan Thorne speelt (en zo, buiten Ian Mckellen, de eerste sprekende rol in de film heeft) heeft zojuist de rol van Prince Caspian gekregen. En zal misschien vervolgd worden door het National Theatre omdat hij The History Boys verlaten heeft volgens de Times.

zaterdag 3 februari 2007

clouds of witness and word

Van Neil, vrijdag 2 februari, 12h48.

wolken van getuigenis en woord

De Webelf wou wolkjes maken van de jaren inhoud op dit dagboek. Dan Guy kwam haar ter hulp – Robin voor haar Batman, Kato voor haar Green Hornert, Etta Candy voor haar Wonder Woman. Nu kan je de resultaten van zijn wolkenmakerij zien op:

http://neilgaiman.com/journal/labels/clouds/example-words.php

http://www.neilgaiman.com/journal/labels/clouds/term_cloud.html

En je zal vreemde dingen over de blog leren. (Ik weet dat ik dat in ieder geval gedaan heb.)

(De volledige versie, inclusief de extra 200 000 woorden van vragen en commentaren die niet van mijn zijn staat op http://www.neilgaiman.com/journal/labels/clouds/word_cloud.html , maar lijkt minder informatief dan de andere twee.)

Dank je Elf. Dank je Dan Guy.

En ze vertellen ook het verhaal van

vrijdag 2 februari 2007

"...when you live in a godless universe of pain. If the universe was ordered, Neil Armstrong should be the first Neil on Google."

Van Neil, donderdag 1 februari 2007, 21h53.

“... wanneer je in een goddeloos universum van pijn leeft. Als het universum geordend was, zou Neil Armstrong de eerste Neil op Google moeten zijn.”

Het citaat komt van Penns radioshow. Je kan het ook vrij via iTunes krijgen (hier is de URL).

Bij Time Magazine hebben ze een samenvatting van de top tien comics/graphic novels van het jaar. Allemaal goede keuzen, alhoewel ik verrast was door het opduiken in de lijst van sommige verfijnde herdrukken (Kings in Disguise, bijvoorbeeld.). Toch, het was leuk voor mij om Absolute Sandman erop te zien, vooral omdat ik het geschreven heb in 1987-1989, een tijd waarin het ondenkbaar was voor Time Magazine, of einig ander realiteitsmagazine, om enige plaats te wijden aan graphic novels of comics op een Beste van het Jaar-lijst.
http://www.time.com/time/topten/2006/comics/10.html

Locus’s Aangeraden lijst voor 2006 staat op
http://www.locusmag.com/2007/2006RecommendedReading.html


NEIL: IK LAS NET JE NIEUWE POSTADRES – MAAR IK STUURDE IETS NAAR DREAMHAVEN – ZAL DAT TOT BIJ JOU RAKEN OF HEB IK NET GELD VERSPILD AAN POST? OOK, GA JE ECHT ZOVEEL TIJD DOORBRENGEN IN HOLLYWOOD? HOU VAN JE - CLARE

Het zal tot bij mij geraken, maak je maar geen zorgen. Maar het is normaal niet zo’n snel ding.

En nee, ik ga niet zoveel tijd in Hollywood doorbrengen, het is gewoon de plek waar Cat en haar kantoor zijn. De vreugde van de moderne wereld is dat dingen heel gemakkelijk kunnen verplaatst worden, en we hebben beslist dat het veel beter is als brieven en dergelijk naar iemand gaan die ze op die dag kan bekijken en bepalen wat er vervolgens gedaan moet worden. Dit in tegenstelling tot het blijven liggen in een doos met mijn naam erop onder de toonbank bij DreamHaven en wachten tot de volgende keer dat ik beslis om naar de kapper te gaan en naar Hair Police ga en op de terugweg stop bij DreamHaven om dingen voor ze te signeren.

...

Vele kunstenaars en waarschijnlijk iemand die geen kunstenaar is tekenden Spider-Man covers voor een goed doel. Details en je kan er de blogging niet-kunstenaar uithalen op:
http://www.comicbookresources.com/news/newsitem.cgi?id=9528
...

Ter ere van National Gorilla Suit Day, heb ik een kunstige trading card en ik dacht dat je het wel een beetje tof zou vinden. Hier is de url:
http://www.mcmatz.com/2007/01/ebay_auction_at_4.html
Nu zal ik me langzaam terugtrekken naar de uitgang en langzaam verdwijnen —Madeline

Oh, Mark Evanier en Don Martin, wat hebben jullie gedaan?

Beste Mr. Gaiman, ik heb net de hele opname van Cody’s Books voorlees- en vraag-en-antwoord-sessie afgekeken. Ik had je nog nooit je werk horen voorlezen. Het is vervelend om te ontdekken dat je niet alleen een fantastische auteur, maar ook nog eens een evocerende verhalenverteller bent. Je mag toch niet allebei tegelijk zijn? Verder naar mijn vraag. (Ik heb er naar gezocht, maar ik kon niets specifieks over dit onderwerp vinden, mijn verontschuldigingen als ik eroverheen gekeken heb.) Krijg je als schrijver een gelijkaardig gevoel van afronding/beloning/genieten wanneer je de uiteindelijke climax van een verhaal creëert of heb je altijd een ook voor de technische kant van schrijven? Dank je. Hoogachtend, Clare Milner

Je bent te aardig.

En het enige antwoord dat ik kan geven is geen van beide. Omdat je het niet ervaart aan dezelfde snelheid. Er is een opluchting wanneer je aan het einde komt, maar het is ook een opluchting van aan het einde raken van iets waar je, meestal, verschillende jaren aan gewerkt hebt. Wat niet inhoudt dat je niet geraakt wordt op een emotioneel niveau door scenes of iets wat gebeurt met de personages, of dat je niet voelt wat er gebeurt tijdens het schrijven. Maar een lezer zal iets lezen binnen een paar uur waar jij een paar jaren of meer aan gespendeerd hebt om te schrijven. En dat grote moment van afronding kan gevolgd worden door nog een zes maanden schrijven.

Neil, een tijdje geleden vermeldde je in een post de leeslijst die John Crowley had samengesteld – die er eenvoudigweg fascinerend uitziet. Je zei dat een paar van de boeken op de lijst jou favorieten in de hele wereld waren. Dus dat leek mij een goede plaats om te starten! Maar welke waren het dan? Mijn excuses als het antwoord ergens anders op de site staat, maar ik kon het niet vinden...
Beste wensen
Dominic Hartley

Het zijn Extraordinary Popular Delusions and the Madness of Crowds van Charles Mackay, een boek dat ik verafgood; en The Songlines van de briljante Bruce Chatwin (schrijf me niet om me te vertellen dat Songlines af en toch niet correct is. Het is nog altijd een wonderlijk boek en Chatwin schreef verrassend goed.)

...

Kan je je indenken dat deze blog zes jaar oud is op negen februari? Ik heb enkele ideëen over wat we kunnen doen dat plezant zou zijn en speciaal om de verjaardag te vieren, maar misschien zijn ze niet op tijd klaar...
...

Goeiendag mr. Gaiman. Of nacht. Of wat het ook is waar jij bent. Ik ben je blog nu al een paar dagen aan het lezen... (...) Hier zijn enkele vragen waar ik heel graag een antwoord op zou willen hebben. Met al de faam en vreugde die je bereikt hebt met schrijven, ben je niet bang dat je alles zal verliezen in één oogopslag? Ik wil niet morbide of zo overkomen, maar met al het harde werk dat je in je creaties stak, bent je bang om te sterven?
sorry... Ik wou J.R.R. Tolkien dezelfde vraag stellen, maar hij is er niet meer... Weet je, ik ben bang om te sterven en ik ben arm... Hoe voelt voor iemand zoals jij die al die dingen heeft bereikt in het leven?

Ik kan me herinneren dat ik angst had om te sterven toen ik op het vliegtuig van Londen naar New York zat midden 1988 met de eerste helft van Dave McKeans Black Orchid kunst in de vliegtuigcabine bij me – het waren de geschilderde originelen, en er waren geen kopieën omdat Dave, net van de kunstschool, geen geld had om ze allemaal te laten vermenigvuldigen op dat moment. Toen was ik ook nog aan het werken aan Sandman aflevering twee of drie.

En ik wist dat, als het vliegtuig zou neerstorten, Dave nooit de Black Orchid-pagina’s opnieuw zou tekenen, en het zou nooit uitkomen, en dat zelfs als de eerste Sandmans uitkwamen niemand zou weten waar het naartoe ging of wat het zou worden. Ik stak de Atlantische Oceaan al zweten over, mentaal de hele weg het vliegtuig in de lucht houdend.

Negentien jaar later ben ik opmerkelijk gelaten over leven en dood. Ik heb geluk omdat ik een heleboel dingen heb bereikt die ik wou doen en sommige mensen het opgemerkt hebben. Als ik binnenkort zou sterven (iets dat ik niet van plan ben te doen, moet ik er wel aan toevogen; ik hou van het leven en alles dat er bij hoort), laat ik een corpus van gevarieerd en interessant werk en 3 geweldige kinderen achter, en dat is meer dat ik ooit wou of hoopt te verwezenlijken.

Helpt dat?
...

Ik zou aan degenen van jullie die tot hier gelezen hebben, een klein pleziertje willen vragen. Zou iedereen die dit leest en een blog of website heeft, willen linken naar de laatste post -- http://www.neilgaiman.com/journal/2007/02/and-in-time-it-took-to-say-that-neil.html -- met als link tekst Penn Jillette? Na Penn’s recente uitbarsting over de kracht en alomtegenwoordigheid van dit blog op zijn radioshow, zou ik graag met zijn gedachten spelen en zien of we een google-bom kunnen creëren en deze blogpost in de eerste paar resultaten kunnen bombarderen als je naar Penn’s naam googlet.

En sst, laat niemand het hem vertellen. Ik wil dat het een verrassing blijft.

"...and in the time it took to say that Neil Gaiman wrote another two movies..."

Van Neil, donderdag 1 februari 2007, 18h23.

“... en in de tijd nodig was om dat te zeggen heeft Neil Gaiman nog twee films geschreven...’

Luister naar mijn vriend Penn Jillette, in zijn verrassende radio show (http://www.pennradio.com/) terwijl hij veel te veel plezier heeft op, euhm, mijn kosten gedurende een hele show over National Gorilla Suit-dag. Ik heb gelachen tot ik niet meer kon ademen, maar ik moet wel grif toegeven dat het misschien minder grappig is als je niet mij bent.

Maar het is nog altijd verdomd grappig. Je kan het downloaden op...

http://penn.freefm.com/episode_download.php?contentType=36&contentId=258493

A Quick One

Van Neil, donderdag 1 februari 2007, 09h04.

Een Vluggertje

Zo – de Black Phoenix Alchemy pagina van geurtjes voor CBLDF staat nu op

http://www.blackphoenixalchemylab.com/neverwhere.html


En ik ben aan het onderzoeken of we ook Stardust-geurtjes kunnen uitbrengen (aangezien dat de Stardust-geurtjes die Beth gestuurd had Maddy’s favorieten waren).

...

En – we zullen dit op de FAQ pagina enz. zetten – er is nu een echt adres waar je dingen naar toe kan sturen als je mijn aandacht wil krijgen, wat veel beter zou moeten werken dan DreamHaven Books (waar de dingen in een doos zouden zitten tot de volgende keer dat ik langs kwam).
Het is,

4470 Sunset Blvd. # 339
Los Angeles, CA 90027

USA


En het wordt bestuurd door het Mysterieuze Hulpje. Die eigenlijk (tromgeroffel) Cat Mihos heet (http://www.furrytiger.com/), en ze gaat proberen om ervoor te zorgen dat minder van mijn leven door de mazen van het net valt, dat ik meer tijd heb, enz. (Op het moment komt veel mail binnen via de FAQ-lijn, vooral van mensen die me willen interviewen, of me een paar vragen stellen voor hun boek, dissertatie of website, waardoor ik, als ik ‘ja’ zou zeggen tot ze allemaal of zelfs de helft, ik nooit tijd zou hebben om te schrijven of iets anders te doen. Dus dergelijk vragen, samen met alle andere dingen, kunnen nu naar Cat gestuurd worden die ze op z’n minst kan coördineren.)

En Cat is ook Cat@gaiman.net, moesten sommingen onder jullie haar direct willen bereiken. Ze zal de LA-kant van de dingen besturen en dingen afhandelen waarvoor ik eenvoudigweg geen tijd heb gehad om er toe te komen. (De Fabuleuze Lorraine is nog altijd mijn PA.)

Maar als je me een boek wil sturen om het te laten signeren samen met de Retourverpakking en portkosten of een gesigneerd boek wil kopen, of iets dergelijks, dan moet je wel nog met DreamHaven praten, via hun online shop of ‘stuff’ bij mij op de www.neilgaiman.net website.

donderdag 1 februari 2007

low brow art starts here

Van Neil, woensdag 31 januari 2007, 08h14.

hier begint triviaalliteratuur

Dus Dan Guy ging terug in zijn data wolk, herconfigureerde het zodat het alleen woorden registreert die ik op de blog geschreven hebt, en de vragen en opmerking van andere mensen negeert, en liet me weten dat ik in de afgelopen zes jaren van bloggen 873 905 woorden heb geschreven. (Deze niet inbegrepen.)

(Zo gauw Dan tevreden is en we de wolk op Neilgaiman.com hebben zal ik er naar linken. Het is redelijk plezant.)

Op de achtergrond zijn de mensen aan het werken om het videomateriaal van de geheime Stardust site te versnellen. Ogenschijnlijk is Neilgaiman.com op het moment er niet klaar voor om streaming video te leveren in de hoeveelheden die de mensen willen zien.

Dennis Kitchen schreef om me te vertellen dat er nu een aan Will Eisner gewijde website is opo http://willeisner.com, inclusief forums en eenLink Will Eisner Wiki.

Martin Roberts schreef me om te zeggen dat je een video kan zien van mij die versteld staat en onvoorbereid is toen Anansi Boys de August Derleth Award won op http://vids.myspace.com/index.cfm?fuseaction=vids.individual&videoid=1846991572 (en je kan ook vele andere dingen zien die veel leuker zijn dan mijn verrassing, zoals Joe Hill die twee prijzen wint en Pete Crowther die Pete Crowther is). Wanneer je er vrij zeker bent dat grappige boeken geen prijzen winnen, en dat jij geen Britisch Fantasy Awards wint, dan krabbel je niet eens een lijstje van mensen die je zou moeten bedanken op een papiertje.

Toen ik de Locus link naar “Romanschrijver David Eddings brandt het kantoor af” dacht ik, ja, ik heb ook zo van die dagen, maar blijkbaar deed hij het niet met opzet.

Mijn Chinese editeur, of eentje van hen, Ann Lin, stuurde me een link naar haar blog, waar ze de Chinese cover van Anansi Boys op heeft gezet – http://blog.sina.com.cn/m/linyao .

Help, alstublieft! Ik herinner me vaag dat je in je blog een auteur even grappig en populair (ik denk in) in de jaren ’20, maar nu algemeen vergeten die een boek over (weer, ik denk) Griekse goden in een moderne setting geschreven heeft. Aangezien ik Jonathan Carrolls romans gevonden en graag gelezen heb op jouw aanraden, keek ik naar verschillende boeken van deze auteur op Amazon en ze leken me wel het soort dat me boeit. Maar na veel gebruik te maken van de zoekmachine op de site en hoofdbreken, kan ik me de naam niet meer herinneren. Ik hoop dat ik me dit niet ingebeeld heb; het knaagt al een jaar of zo aan me. Bedankt voor je tijd.RMC

Dat was Thorne Smith en zijn Night Life of the Gods.


Hoi Neil. De reclameborden zullen binnenkort achter je aan zitten. (en alle andere Mini Cooper eigenaars) Kijk maar naar deze URL om te zien wat ik bedoel: http://news.com.com/Via%2BRFID,%2Bthese%2Bbillboards%2Bknow%2Byou%2Bby%2Bname/2100-1024_3-6154185.html - Steve ManfredRiver Falls, WI

Weet je, heel er hoog op de lijst van dingen die ik nooit op een reclamebord wil zien als ik voorbij rijd is “Hey Neil, ik ben er zeker van dat je sneller rijdt dan je schrijft” of iets dergelijks...

Hoi Neil, Aangezien ik van plan ben om de Sandman-serie in de Absolute-vorm opnieuw te kopen, ga ik mijn oudere TPB-versies aan een jonge vriend geven die ze super zou vinden. Mijn vraag is: verwacht je dat de Absolute-collectie beperkt blijft tot de ongeveer 75 aflevering van de oorspronkelijke Sandman-serie of zal Endless Nights er ook bijgevoegd worden? Ik wil het niet terug vragen aan het kind binnen een paar jaar. Groeten!

Ik denk niet dat er enige plannen zijn om een Absolute Editie van Endless Nights uit te brengen op het moment. Het was sowieso een te grote hardback.

Hoi Neil, Naast beeldjes en poster (uitgebracht door DC) en de verschillende boeken (van Harper Collins) zijn er nog plannen om ander merchandise van Stardust uit te brengen voor de film, zoals actiefiguurtjes en kleding? Dank je. Rob


Niet zover dat ik weet. Wat een zonde is, want ik zou erg graag de set van dode prinsen verzamelen. (Ieder van hen is dood op een anderen interessante manier.)

Het ziet er wel naar uit dat er veel Coraline spullen gaan uitkomen eind 2008, als dat enige troost is – het is iets Laika en Focus Films plannen en ze praten er al over met mensen.

...

Vorig jaar vroeg ik de kunstenares Kelli Bickman om een wandschildering voor de slaapkamer te schilderen. Het is iets waar ik iedere morgen naar kijk en ik ben nog altijd niet uitgekeken, ik zie altijd wel iets nieuws. (http://kellibickman.net/pages/neilgaimanmural.html)

Kelli vroeg of ze de wandschildering kon gebruiken om goede dingen te doen – voor CBLDF en voor de Tibetan Handicapped Children’s Hospital, en ik stemde in. Ze heeft het op een heleboek coole dingen gezet, beschikbaar via http://www.cafepress.com/gaiman .

Een ander Goed ding voor de CBLDF komt van de aardige mensen van Black Phoenix Alchemy Labs – zie http://www.blackphoenixalchemylab.com/new.html voor details, en ik zal naar hun eigenlijk pagina linken als het erop staat. Als je van geurtjes en parfums en boeken houdt, dan moet je hier op klikken. Zeven geuren, geïnspireerd door personages in boeken, met de helft van wat je betaalt dat rechtstreeks naar CBLDF gaat...

En uiteindelijk, een link naar de blog van mijn maat Eddie Campbell, die een foto bevat die ik voor hem met mijn GSM genomen heb, in Foyles, de laatste keer dat ik er was. (En, alhoewel het waar is dat ik het hilarisch vond, was het eerder het concept van “Low-Brow Art” (triviaalliteratuur), met allerlei geweldige dingen op de plank, dat ik grappig vond, dan de toepasselijkheid van die plan voor een boek getiteld The Fate of the Artist. Maar verdomme, dat was ook erg grappig.)